«Γεια σας λέγομαι Αντωνης Καφετζοπουλος και ειμαι υπερήφανος συνάδελφος του προεδρου Ζελενσκι
Να το πω και στα ρωσικά: γκριέτσισκι ακτιόρ, Έλληνας ηθοποιός…»
«Ξέρω, πρέπει να μιλήσω με λόγια εμψυχωτικά
Να βρω τις λέξεις που οχι μονο θα εξηγούν γιατι βρισκόμαστε εδω
Αλλα
Να βρω και εκείνα τα λόγια που θα προτείνουν:
τι θα πρέπει να γινει και πώς το μελλον θα ειναι λαμπρο και νικηφόρο
Τα σκέφτηκα ομως και δεν νομιζω οτι χρειάζεται να εξηγήσω τιποτα
Όσοι ειμαστε εδω ξέρουμε πολυ καλα γιατι ειμαστε εδώ.
Να μπω στο ζουμί λοιπόν:
Εύχομαι και ελπιζω οι Ουκρανοί πατριώτες – να που η λεξη βρήκε παλι το νοημα της – να κρατήσουν οσο χρειάζεται!
Μεχρι να σημάνει η καμπάνα τους τέλους του καθεστώτος της σοβιετικής ένωσης – γιατι αυτο ζούμε – όπως την κατάντησαν αισχροί γραφειοκράτες, αδίστακτοι φαςίστες και οι διάδοχοι τους πρώην πράκτορες και νυν πλουτοκράτες. Δεν θα γινουν αυτοι το μελλον της ανθρωπότητας, ποτε!
Δεν ξερω πως θα τελειώσει όλο αυτο.
Ξερω όμως ότι κανένας Πουτιν δεν θα ρίσκαρε τόσα πολλά αν δεν ένιωθε οτι αργά ή γρήγορα θα τα χάσει όλα
Μεχρι τότε [και συγχωρέστε την προφορά μου στα ουκρανικά]:
azh do peremohy – Αζ ντο περεμόχι
Μεχρι τη Νίκη!»
