6 Μαΐου 2021 09:36
Ο θυρεοειδής είναι ένας ενδοκρινής αδένας σε σχήμα πεταλούδας που φυσιολογικά βρίσκεται στο κατώτερο τμήμα της πρόσθιας επιφάνειας του λαιμού και εκκρίνει στο αίμα μία ορμόνη τη θυροξίνη που είναι απαραίτητη για τη σωστή λειτουργία των κυττάρων και των οργάνων.
Η διάγνωση και η θεραπεία των διαταραχών της θυρεοειδικής λειτουργίας κατά την κύηση είναι πρωταρχικής σημασίας για την πρόληψη των επιπλοκών που αφορούν το κύημα και την έγκυο. Προτείνεται εργαστηριακός έλεγχος κατά τον προγεννητικό έλεγχο ή κατά τη διαπίστωση της κύησης. Οι εξετάσεις που χρησιμοποιούμε κατά την κύηση είναι TSH και FT4 (μέτρηση αντισωμάτων σε γυναίκες με κληρονομικό ιστορικό ή άλλες αυτοάνοσες παθήσεις). Τα επιθυμητά όρια της TSH στην κύηση ορίζονται ως εξής:
1ο τρίμηνο 0,1-2,5 mU/l
2o τρίμηνο 0,2-3 mU/l
3ο τρίμηνο 0,3-3 mU/l
Σε γνωστό υποθυρεοειδισμό με την τεκμηρίωση της εγκυμοσύνης αυξάνεται η δόση της θυροξίνης εως και 25% και εξατομικεύεται στη συνέχεια. O έλεγχος της θυρεοειδικής λειτουργίας γίνεται ανά μήνα και μετά τον τοκετό αναπροσαρμόζεται η δόση σε γνωστό προυπάρχων υποθυρεοειδισμό ενώ σε μη προυπάρχων εκτιμάται η συνέχεια ή όχι της αγωγής .
Στην κύηση θεραπεύουμε τον κλινικό υπερθυρεοειδισμό (TSH<0,1 mU/l με αυξημένες συγκεντρώσεις θυρεοειδικών ορμονών). Τα πιο συχνά αίτια στη κύηση είναι η νόσος Graves και ο υπερθυρεοειδισμός από τη β-hCG ( υπερέμεση της κύησης – η οποία δεν χρήζει θεραπείας με αντιθυρεοειδικά φάρμακα).
Αντιθυρεοειδικά φάρμακα – δίδονται στη μικρότερη δυνατή δόση ώστε οι τιμές της FΤ4 να διατηρούνται στα ανώτερα φυσιολογικά όρια. Η χρήση ραδιενεργού ιωδίου στη κύηση απαγορεύεται. Συνιστάται παρακολούθηση της ανάπτυξης του εμβρύου και της καρδιακής λειτουργίας και συνεργασία ενδοκρινολόγου και γυναικολόγου- μαιευτήρα.
Θυρεοειδίτιδα είναι η φλεγμονή του θυρεοειδούς αδένα. Εμφανίζεται συνήθως και 6 μήνες μετά το τοκετό. Η καταστροφή του αδένα οδηγεί στην απελευθέρωση στο αίμα των θυρεοειδικών ορμονών με αποτέλεσμα αρχικά υπερθυρεοειδισμό και έπειτα πιθανόν υποθυρεοειδισμό ή ευθυρεοειδισμό. Εμφανίζεται περίπου στο 5%-10% των γυναικών και συχνότερα εμφανίζεται σε γυναίκες με θετικό ατομικό ή κληρονομικό ιστορικό αυτοάνοσης θυρεοειδοπάθειας ή άλλης αυτοανοσίας.
