21 Απριλίου 2022 09:10
Παναγιώτης Γιαννάκης: «Πάντα υπήρχε η φήμη ότι είχαμε κόντρα με τον Γκάλη».
«Όταν είσαι παιδί, το μόνο που χρειάζεσαι είναι παιχνίδι, την αγάπη από τους γονείς και ένα σωστό σχολείο της γειτονιάς για να έχεις χρόνο. Αυτό είναι αρκετό. Ποτέ δεν μου έλειψε κάτι. Ίσως αυτό που θυμάμαι είναι ένα ζευγάρι παπούτσια μπάσκετ. Μου έπαιρνε η μητέρα μου ελβιέλα από τη λαϊκή κι εγώ επειδή κλώτσαγα πέτρες χάλαγαν και γινόντουσαν σμπαράλια.
Το πρώτο μου ζευγάρι, μου το έδωσε ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες του Ιωνικού. Μου λέει “τα θες; Είναι λίγο σκισμένα στο κότσι”. Τα πήρα, τα πήγα στον τσαγκάρη, έβαλα ένα μπάλωμα και τα φορούσα και δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Δεν τα έχω ξεχάσει».
«Όταν είπε η γυναίκα μου στα πεθερικά μου ότι έχει έναν φίλο τη ρώτησαν τι δουλειά κάνει και είπε μπάσκετ και της απάντησαν τι ποδόσφαιρο, τι μπάσκετ; Αλήτης είναι! Με γνώρισαν μετά που πήγα και τη ζήτησα. Έπαιζε βόλεϊ. Την γνώρισα στα γήπεδα. Την είδα σε έναν αγώνα. Παίζαμε αντίπαλοι στο σχολείο σε πρωτάθλημα. Εκείνη βόλεϊ εγώ μπάσκετ. Την είδα, μετά την ξαναείδα όταν ήρθε στο γήπεδο που έκανε προπόνηση κι έτσι ξεκίνησε».
«Μου έλεγαν ότι θα θέλουμε δυο μπάλες για να παίξουμε με τον Γκάλη. Δεν το μου πέρασε από το μυαλό. Επειδή είχαμε παίξει αντίπαλοι, ο καθένας μετράει πόσο καλός είναι ο άλλος. Εγώ ένιωθα έναν σεβασμό, αλλά το μπάσκετ είναι μπάσκετ. Πάντα είχαμε τη φήμη ότι είχαμε κόντρα. Δεν γίναμε πολύ φίλοι. Προσπαθήσαμε να κάνουμε παρέα.
Κάναμε κάποια διαστήματα παρέα αλλά ήμασταν άλλοι χαρακτήρες. Ενώ υπήρχαν στιγμές που νιώθαμε άβολα. Γιατί ο καθένας μας έπρεπε να κάνει κάποιες φορές κάτι πιο δύσκολο από αυτό που έπρεπε να κάνει. Ο Νίκ ήταν ένα παιδί που σκόραρε πολύ εύκολα. Αλλά δεν του άρεσε να παίζει και την καλύτερη άμυνα. Όμως εμείς έπρεπε να κερδίζουμε και έπρεπε να παίζεις λίγο πιο καλά και στα δύο μέρη. Θα έπρεπε να καταλάβει ότι πρέπει να είναι πιο ομαδικός. Δεν είχε ανάγκη. Του άρεσε να σκοράρει. Αυτό ήθελε να κάνει. Έτσι θεωρεί κάποιος ότι είναι κυρίαρχος του παιχνιδιού».
