Συντάκτης: Newsroom
26 Μαρτίου 2024 15:02
Άρρηκτα συνδεδεμένο το δημοτικό τραγούδι με την επανάσταση και την ιστορία του 1821. Το Θούριο του Ρήγα, Σαράντα παλικάρια και άλλα εμβληματικά δημοτικά τραγούδια που μας είναι χαραγμένα στη μνήμη αλλά και συνυφασμένα με την εθνική παλιγγενεσία. «Πρόκειται για δημιουργήματα της λαϊκής ψυχής, ανωνύμων και προικισμένων ανθρώπων αλλά και πολλών γενεών που σώζουν δύο αρχαίες τέχνες: τη Μουσική και την Ποίηση» αναφέρει μεταξύ άλλων και αποκλειστικά στο nofakenews.gr, ο Ιστορικός – Ερευνητής παραδοσιακών τραγουδιών και διακεκριμένος μουσικός, Πέτρος Ανδρουτσόπουλος.
Εκ παραλλήλου ανασύρει από τη μνήμη του τις μαθητικές εορτές και τις προετοιμασίες στο χωριό Λάππα Αχαΐας όπου μεγάλωσε. «Τόσο στο Δημοτικό όσο στο Γυμνάσιο και το Λύκειο, από την 1η Μαρτίου γινόταν κάτι σαν ξεσηκωμός από δασκάλους, καθηγητές και μαθητές. Η προετοιμασία της σχολικής γιορτής με θεατρικά έργα, με δημοτικά τραγούδια, με ποιήματα, η προεργασία της παρέλασης (το βήμα όπως το λέγαμε) που ξεκινούσε τέλη Φεβρουαρίου, όλα αυτά σε συνδυασμό με την ανοιξιάτικη ατμόσφαιρα, σ’ έκαναν να καρτερείς να έρθει»… Όσον αφορά στη διαφύλαξη της εθνικής μας παράδοσης και κληρονομιάς ο Πέτρος Ανδρουτσόπουλος τονίζει, «Να μην εγκαταλείψουμε την παράδοσή μας όπως οι στρατιώτες στον πόλεμο που δεν εγκαταλείπουν τις θέσεις τους».
Χαρά που το ’χουν τα βουνά κι οι κάμποι περηφάνια
γιατί γιορτάζει η Παναγιά γιορτάζει κι η Πατρίδα
Έτσι ακριβώς αποτυπώνεται στο στόμα του λαού η διπλή αυτή μεγάλη γιορτή που την απαντάμε μέσα στη Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Κλήρος και λαός μαζί εργάστηκαν για την προπαρασκευή και τη διεξαγωγή του ιερού αυτού αγώνος. Η εκκλησία έδωσε πρώτη το σύνθημα, ευλογώντας τα σπαθιά και τις ασημοπιστόλες κι έτσι ο λαός βλέποντας τα μπαρουτοκαπνισμένα ράσα του κλήρου, πήρε δύναμη κι αντιστάθηκε πολεμώντας για την Ελευθερία του. Το θυμίαμα σμίγει με τον καπνό της «μπαρούτης» και ο λαός το τραγουδά:
Σα βλέπουν διάκους με σπαθιά παππάδες με ντουφέκια
σα βλέπουν και το Γερμανό της Πάτρας το Δεσπότη
για να βλογάει τ’ άρματα να φκιέται τους λεβέντες.
Αξίζει να σημειωθεί πως τα δημοτικά τραγούδια που έχουν ως θέμα τους την Ελληνική επανάσταση, μα και πολλά ακόμη με αναφορά σε ιστορικά γεγονότα των τουρκοκρατούμενων χρόνων, αποτελούν ιστορικές μαρτυρίες που μπορεί κάποιος να μη συναντήσει σε άλλες πηγές όπως π.χ. απομνημονεύματα αγωνιστών κ.α. Πρόκειται για δημιουργήματα της λαϊκής ψυχής, ανωνύμων και προικισμένων ανθρώπων αλλά και πολλών γενεών που σώζουν δύο αρχαίες τέχνες: τη Μουσική και την Ποίηση. Τις επονομαζόμενες «Τέχνες εν χρόνω». Μέσω των δύο αυτών τεχνών αφηγούνται ιστορικά γεγονότα και κατορθώματα γνωστών κι αγνώστων αγωνιστών για του Χριστού την Πίστιν την Αγίαν και της Πατρίδος την Ελευθερίαν.
Τα δημοτικά μας τραγούδια έχουν αξία από μόνα τους. Εμείς παίρνουμε αξία από αυτά. Ο τρόπος που πρέπει να τα ερμηνεύουμε πρέπει να είναι λιτός, ακολουθώντας πάντοτε τη μελωδική τους γραμμή και ψάχνοντας τους στίχους από τους παλαιότερους ερμηνευτές που δεν είναι άλλοι από τους παππούδες και τις γιαγιάδες στα χωριά. Προσωπικώς, από τις καταγραφές μου σε χωριά της επαρχίας, σας καταθέτω ότι όσο συγκινητική είναι μία επιτόπια καταγραφή άλλο τόσο συγκινητική είναι και η απόδοση των όσων κατέγραψες, στη γενιά που θα τα παραδώσεις. Γι’ αυτό και κάθε φορά που ερμηνεύεις ή αλλιώς αποδίδεις ένα δημοτικό τραγούδι, και στη συγκεκριμένη περίπτωση τα τραγούδια της επαναστάσεως, νιώθεις βαθιά συγκίνηση για όλους εκείνους που θυσιάστηκαν για να είσαι ελεύθερος, υπερηφάνεια, και ταυτοχρόνως βαρύ χρέος ώστε να μεταδώσεις τα τραγούδια σωστά στους νεότερους.
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο nofakenews.gr
