Συντάκτης: Newsroom
17 Ιουνίου 2022 08:20
Ο Αντώνης Καφετζόπουλος είναι Έλληνας από την Κωνσταντινούπολη κι έζησε για πολλά χρόνια υποχρεωμένος να ανανεώνει άδεια παραμονής στην Ελλάδα, χωρίς αστυνομική ταυτότητα.
«Είμαι τύπος που βασανίζομαι από παιδί. Το μέλλον, πού είμαστε, από πού ερχόμαστε, πού πάμε. Συνδιαλέγομαι με τον θάνατο από πολύ μικρή ηλικία. Είναι στον άνθρωπο».
«Στα 70 σημαίνει ότι έχεις ένα κουτί με χάπια, παίρνεις τα χάπια σου, πονάει κάνα πόδι, η μέση κοιτάς την πίεσή σου, το ζάκχαρό σου. Εγώ έχω μικροπροβλήματα που αντιμετωπίζονται με χαπάκια.Όταν μένω χωρίς δουλειά πάνω από 20 μέρες με πιάνει στρες και άγχος φοβερό. Είναι ωραία η δουλειά που κάνω, μ΄αρέσει να κάνω αυτή τη δουλειά και επειδή θα υπάρχει ανάγκη για ηλικιωμένους στο θέατρο».
«Ήταν εποχή διάλυσης. Όλοι οι φίλοι μου φεύγανε. Ήταν μια γενική κατάσταση. Αφήσαμε πολύ λιγότερους από αυτούς που φύγανε την ίδια εποχή που φύγαμε κι εμείς. Υπήρχε ένα ρεύμα φυγής. Κάποιους τους έδιωχναν σε 24 ώρες κι αυτοί ήταν οι μη Τούρκοι υπήκοοι».
«Η δική μου οικογένεια ήταν Τούρκοι υπήκοοι. Πήρα ελληνική υπηκοότητα το ’90. Δεν μας έδιναν εδώ. Το Υπουργείο Εξωτερικών και οι κυβερνήσεις φαντάζομαι ήθελε να συντηρεί την ιδέα πως υπάρχει μειονότητα στην Κωνσταντινούπολη. Ανανέωνα κάθε χρόνο, μετά κάθε δύο χρόνια κι είχαμε ένα χάρτινο μπλε πράγμα. Όχι την πλαστική ταυτότητα που είχατε εσείς, το οποίο ήταν άδεια παραμονής αλλοδαπού. Κάπως έτσι».
«Δεν ένιωσα ξένος εδώ. Με ενοχλούσε γιατί δεν είχα διαβατήριο. Οι γονείς μου, ο πατέρας μου δεν προσαρμόστηκε ποτέ. Άλλη νοοτροπία, άλλοι άνθρωποι κι άλλο το πνεύμα του εμπορίου. Ήταν υπάλληλος σε μια αντιπροσωπεία αυτοκινήτων εκεί κι όταν ήρθε εδώ έκανε δουλειές του ποδαριού». Δήλωσε ο Αντώνης Καφετζόπουλος.
