Δέσποινα Μοιραράκη: Η αποκάλυψη για τον πρώτο της γάμο – «Πολύ ξύλο και βωμολοχία…»

Για την άκρως επιτυχημένη πορεία της στο εμπόριο χαλιών, την οικογένειά της και τους δύο της γάμους αλλά και τη διαδρομή της στην τηλεόραση μίλησε μεταξύ άλλων η Δέσποινα Μοιραράκη.

H Δέσποινα Μοιραράκη παραχώρησε συνέντευξη στην εκπομπή «Στούντιο 4» της ΕΡΤ και ήταν αποκαλυπτική.

«Ξεκίνησα να κάνω τηλεόραση το 1986… με τον Ευάγγελο Γιαννόπουλο, τον πρώην υπουργό του ΠΑΣΟΚ», είπε η γνωστή επιχειρηματίας εξιστορώντας το πώς προέκυψε η πρώτη της τηλεοπτική εκπομπή.

Σε άλλο σημείο τόνισε: «Παντρεύτηκα πολύ μικρή -16 στα 17 ήμουν- από πολύ μεγάλο έρωτα την εποχή εκείνη και επειδή είχα μείνει ορφανή από έξι ετών, είδα τον πρώτο μου άντρα ως πατρική φιγούρα, τον είδα προστάτη μου.

Με περνούσε δεκαπεπτά χρόνια, τα εξοχικά μας ήταν δίπλα-δίπλα και έτσι γεννήθηκε αυτός ο έρωτας.

Τότε εκείνος ήταν παντρεμένος με παιδάκι. Ήταν πολύ σκανδαλώδες αυτό, ειδικά για εκείνη την εποχή. Είναι κάποια πράγματα που τώρα τα σκέφτομαι και λέω ότι δεν θα τα έκανα.

Το είχα πει και στον δεύτερό μου σύζυγο ότι ήταν ένας έρωτας της παιδικότητάς μου, το είχα ανάγκη. Είχα ανάγκη την πατρική φιγούρα, την προστασία, τη φροντίδα και επειδή ήταν και μεγαλύτερός μου, αυτό μου το παρείχε.

Διαφώνησε όλο μου το σόι για αυτό τον γάμο την εποχή εκείνη και ήταν λίγο πάλη. Πιστεύω ότι και εκείνος με αγάπησε, γιατί ήταν παντρεμένος και πήρε διαζύγιο για να μπορέσουμε να παντρευτούμε.

Μάλιστα, το παιδάκι που είχε από τον πρώτο του γάμο είναι το παιδί που έχω μέχρι σήμερα, ο τρίτος γιος», αποκάλυψε η Μοιραράκη.

Και πρόσθεσε: «Δέκα χρόνια μετά τον γάμο μας, η ζωή μας χάλασε και είδα ότι έπρεπε να ξεφύγω. Ήταν ανάγκη ζωής. Ετσι άρχισα να ασχολούμαι και να αγαπάω περισσότερο τα χαλιά μου.

Στο μαγαζί με είχε δει ότι είχα την τάση να ασχολούμαι μόνο με την πώληση χαλιών και όταν κάναμε το τηλεοπτικό πρόγραμμα με τις αντίκες, με τις οποίες ασχολούνταν αυτός, δεν του άρεσε που πουλούσα μόνο χαλιά.

Παρουσίαζα τα πάντα, αλλά έφτασε ένα σημείο που εγώ παρουσίαζα μόνο χαλιά κι αυτός μόνο αντίκες. Τα δικά μου προϊόντα όμως πουλούσαν.

Είχα τη δύναμη και την ισχύ στην οικογένεια αλλά λόγω των παιδιών μας δεν το έδειχνα γιατί δεν ήθελα να νιώσουν την έλλειψη του πατέρα.

Χωρίσαμε τελικά μετά από δεκαπέντε χρόνια. Το αντιμετώπισα με ψυχραιμία, διπλωματία, αλλά και πόνο».

Και κατέληξε: «Έγιναν ακραία πράγματα. Πολύ ξύλο, βωμολοχία… Δεν είχα λόγο όμως να το δέχομαι εκείνη την περίοδο.

Χωρίσαμε και κάποια στιγμή του είχα πει να φέρει το παιδί και δεν το έφερνε. Χωρίσαμε όταν μεγάλωσαν λίγο τα παιδιά.

Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Έπρεπε να δυναμώσω και οικονομικά».