26 Μαΐου 2025 12:10
Είναι μια ερώτηση που με απασχόλησε από τα πρώτα χρόνια της φοιτητικής μου ζωής, στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στην Στρατιωτική Ιατρική.
Δεν μπορούσα να δεχτώ την απάντηση του Επιμελητή, στα Εξωτερικά Ιατρεία του Νοσοκομείου “ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ”, στους ασθενείς που έπασχαν από Κολίτιδα, όταν τον ρώταγαν “Γιατρέ όσο παίρνω το φάρμακο που μου δώσατε η κοιλία μου είναι καλά, όταν όμως το σταματήσω έχω τα ίδια προβλήματα”. Ποια ήταν η απάντηση αυτή που κλόνισε την ιατρική μου σκέψη;
“Θα πρέπει να μάθεις να ζεις με το πρόβλημά σου κι όποτε είναι έντονα τα συμπτώματα θα παίρνεις τα φάρμακα που σου έχω δώσει”.
Από τότε λοιπόν ξεκίνησε μέσα μου η αναζήτησητης ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ των ασθενών μου. Προσπαθούσα να ανακουφίσω τα συμπτώματά τους, όχι με Χημικά που είχαν παροδικό αποτέλεσμα, αλλά βρίσκοντας και θεραπεύοντας την Αιτία που τα προκαλεί. Τις περισσότερες αν όχι όλες τις φορές, διαπίστωνα ότι η Αιτία ήταν κάποιο αρνητικό συναίσθημα επειδή “Ό,τι δεν λέει το στόμα, το λέει το σώμα”. Αυτό όταν εμφανιζόταν στον ασθενή, μετά από λίγο ξεκινούσε το σωματικό πρόβλημα να μεγαλώνει.
Ο Ιπποκράτης – του οποίου τον όρκο δώσαμε όταν τελειώσαμε την ιατρική – ήταν ο πρώτος που διαπίστωσε ότι τα σωματικά συμπτώματα, συνδέονται άμεσα με ψυχικές διαταραχές. Πώς λοιπόν εμείς σήμερα δίνουμε χημικά φάρμακα για να εξαλείψουμε το σωματικό σύμπτωμα, αδιαφορώντας για την πηγή που το προκάλεσε και που είναι η ψυχική διαταραχή;
Τότε λοιπόν, στο τέλος της 10ετίας του 80, μπήκε στην Ιατρική μου ζωή η ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ, η οποία δεν μου άλλαξε την Ιατρική Γνώση που διδάχτηκα στο Πανεπιστήμιο, αλλά την Θεραπευτική προσέγγιση της ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ. Σε πολλές περιπτώσεις βέβαια ήταν και είναι επιβεβλημένη η συνεργασία μου και με άλλες Ειδικότητες για την πλήρη εξασφάλιση του Ασθενούς.
Στην νέα διαδρομή Ιατρικής Θεραπευτικής που αποφάσισα να ακολουθήσω, τα ερωτηματικά ήταν πολλά και οι απαντήσεις δύσκολες και απρόσιτες.
Όλα ξεκινούν από τα κύτταρα μας, τις μικρότερες μονάδες ζωής που αλληλοσυνδεόμενα, δημιουργούν τους ιστούς και τα όργανα του σώματος μας. Η κατάσταση της υγείας μας, διαμορφώνεται από τη συνολική βιοχημική και ορμονική τους ισορροπία και ομοιόσταση.
Τι είναι όμως αυτό που μπορεί να χαλάσει και να καταστρέψει αυτή την ισορροπία και ομοιόσταση του οργανισμού; Είναι μόνο η διατροφή, η άσκηση, η ρύπανση της ατμόσφαιρας και η ποιότητα της τροφής;
Ή μήπως όλα αυτά αποτελούν προδιαθετικούς παράγοντες, που αλλοιώνουν την δομή του οργανισμού και τον κάνουν πιο ευάλωτο στην πραγματική αιτία, που είναι “η Ψυχική και Συναισθηματική Διαταραχή”;
Είναι γεγονός – και το συναντάμε συχνά στην καθημερινότητά μας – άνθρωποι που ζουν σε πραγματικά ιδανικές συνθήκες διατροφής, άσκησης και περιβάλλοντος, όταν πιεσθούν ψυχικά και συναισθηματικά για μεγάλο χρονικό διάστημα, παρουσιάζουν προβλήματα με την υγεία τους, από το απλό κρυολόγημα μέχρι και τον καρκίνο.
Η ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΗ κατάσταση σε κάθε άνθρωπο καθορίζει το επίπεδο της ΥΓΕΙΑΣ του. Σίγουρα η σωστή – υγιεινή διατροφή, η συχνή άσκηση και το περιβάλλον που ζει κάθε άνθρωπος, αποτελούν σημαντικούς παράγοντες στην ισορροπία της υγείας του αυτό όμως που καθορίζει την εμφάνιση ασθενειών είναι ο ΨΥΧΙΣΜΟΣ.
Η σύγκρουση του συναισθήματος με την πραγματικότητα για μεγάλο χρονικό διάστημα, δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα (στενοχώρια, θυμός, αγανάκτηση, μίσος, ζήλια κά) τα οποία με την σειρά τους προκαλούν την διαταραχή στην κυτταρική μεμβράνη μιας ομάδας κυττάρων. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την διαταραχή της λειτουργίας των κυττάρων αυτών και την εμφάνιση συμπτωμάτων, που στοιχειοθετούν την ασθένεια που εμφανίζεται στον ανθρώπινο οργανισμό.
Πολλές φορές όμως το είδος της ασθένειας που εμφανίζεται σε έναν άνθρωπο, δεν μπορεί να εξηγηθεί από την ένταση του άγχους και της στενοχώριας που πέρασε. Όμως μερικοί άνθρωποι ζουν πολύ δύσκολες καταστάσεις, χωρίς παρόλα αυτά να αρρωσταίνουν. Αρρωσταίνουν αργότερα, μετά από ένα στρες του οποίου η ένταση μας φαίνεται πολύ μικρότερη. Είναι κάτι που σχετίζεται με την ΔΟΜΗ ΜΑΣ. Όσο πιο ισχυρή και ενιαία είναι, τόσο πιο υγιής είναι ο ανθρώπινος οργανισμός.
Η δομή όμως αυτή καθορίζεται από έναν παράγοντα ο οποίος δεν εξαρτάται από την διατροφή, την άσκηση, το περιβάλλον και τον ψυχισμό, αλλά από την ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟΤΗΤΑ. Αυτή καθορίζει τις ευαισθησίες σε όργανα και συστήματα του οργανισμού κι εκεί ακριβώς θα εμφανισθεί η παθολογία, όταν ο οργανισμός θα μπει σε αδιέξοδο.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
Ποια είναι όμως τα στάδια από την εμφάνιση του ψυχικού αδιεξόδου μέχρι την κινητοποίηση της κληρονομικότητας και την εκδήλωση της Ασθένειας;
Μέσω της ασθένειας μιλάμε στον εαυτό μας. Βάζουμε το σώμα μας να μαρτυρήσει τι μας συμβαίνει. Ο πόνος και η φλεγμονή, εκφράζουν εύγλωττα τα συναισθήματά μας.
Όμως τι ακριβώς συμβαίνει όταν πάμε στο γιατρό για τους πόνους που έχουμε στις αρθρώσεις; Ο γιατρός ακούει προσεκτικά, μας εξετάζει και σημειώνει “αρθραλγίες”. Εμείς οι ίδιοι ζητάμε να δώσει όνομα σε αυτό που αισθανόμαστε. Το γεγονός ότι αυτό που νοιώθουμε έχει ένα όνομα, μας καθησυχάζει. Γιατί αυτό σημαίνει ότι είναι κάτι συγκεκριμένο, αναγνωρισμένο, καταγεγραμμένο και ενδεχομένως μετρήσιμο. Όμως, με αυτόν τον τρόπο υπάρχει ο κίνδυνος να περάσει απαρατήρητο εκείνο που προσπαθούμε να εκφράσουμε μέσω της ασθένειας.
Βέβαια η διάγνωση είναι μια απαραίτητη διαδικασία. Είναι όμως δίκοπο μαχαίρι: δίνοντας όνομα σε μια ασθένεια, βάζοντάς της μια ετικέτα, διατρέχουμε τον κίνδυνο να απομακρυνθούμε από το ζήτημα που μας θέτει. Το να αφεθούμε στο γιατρό μας είναι θεμιτό. Άλλωστε είναι δουλεία του να μας βοηθήσει και να μας προστατεύσει. Αν όμως εγκαταλείψουμε την ευθύνη αυτού που νιώθουμε, αν η ασθένεια γίνει θέμα του γιατρού και μόνο, τι θα απογίνει το ζήτημα που θέτουμε στον εαυτό μας μέσω της ασθένειας.
Αντικαθιστώντας τις λέξεις με πόνο ή φαγούρα ή περιγράφοντας κάποιο άλλο σύμπτωμα, χάνουμε την ουσία αυτού που προσπαθούμε να εκφράσουμε στον εαυτό μας. To να καταλάβουμε τι ακριβώς θέλουμε να εκφράσουμε μέσα από την ασθένειά μας, αποτελεί το πρώτο βήμα για την θεραπεία μας.
Μερικές φορές υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούμε να ομολογήσουμε στον εαυτό μας. Μας είναι πολύ δύσκολο ή πολύ οδυνηρό για πολλούς λόγους και τότε χρησιμοποιούμε το σώμα μας ως μάρτυρα. Συγχρόνως χρησιμοποιούμε ως μάρτυρα και τον γιατρό μας και πολλές φορές το ίδιο μας το περιβάλλον. Η ασθένεια είναι ένας τρόπος να μιλάμε στον εαυτό μας και στους άλλους. Γιατί συνειδητά ή ασυναίσθητα, με αυτόν τον τρόπο τους δείχνουμε την δυσφορία μας.
Όλοι συμφωνούν ότι ορισμένες ασθένειες, όπως και τα Αυτοάνοσα νοσήματα, είναι ψυχοσωματικές. Μήπως όμως και κάποιες άλλες ασθένειες, όπως οι λοιμώξεις, οι μηχανικές δυσλειτουργίες (δισκοκήλη κά) και οι νεοπλασίες, αποτελούν άραγε κι αυτές έναν τρόπο έκφρασης του εαυτού μας;
Ανακεφαλαιώνοντας θα ήθελα να τονίσω ότι όσο καλύτερη ψυχική και συναισθηματική ισορροπία έχει ένας οργανισμός, ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΥΓΙΗΣ ΕΙΝΑΙ!!!
Αυτό όμως δεν θα ήθελα να σας δημιουργήσει το δίλλημα “Να πάρω Χημική Θεραπεία να ανακουφίσω τα συμπτώματά μου ή να πάρω Ομοιοπαθητική Θεραπεία για να αποκτήσω καλύτερη ψυχική και σωματική υγεία;”
Μπορούν να συνδυαστούν οι δύο θεραπείες και δεν είναι λίγες οι φορές, που ασθενείς έρχονται στην Ομοιοπαθητική, ενώ βρίσκονται σε Χημική Αγωγή για κάποιο Νόσημα που έχουν. Με την πάροδο του χρόνου, βελτιώνονται και σταδιακά ο Θεράπων Ιατρός μειώνει και διακόπτει τα Χημικά Φάρμακα, ανάλογα της βελτίωσης των κλινικών και εργαστηριακών εξετάσεων.
Όπως ξέρετε, το ιατρικό σήμα είναι το “κηρύκειο”. Αυτό αποτελείται από μια ράβδο, που ορθώνεται στη μέση συμβολίζοντας την “Αλήθεια”. Γύρω από αυτήν την ράβδο περιπλέκονται δυο φίδια, που συμβολίζουν τις δύο οδούς προς την γνώ-ση. Αυτά τα φίδια περιπλέκονται μεταξύ τους και αγκαλιάζουν την αλήθεια, χωρίς όμως να τη ζώσουν ποτέ απόλυτα. Συναντιούνται και ξανασυναντιούνται, οι απόψεις τους διασταυρώνονται αλλά δεν συμπίπτουν απόλυτα. Είναι συμπληρωματικά το ένα για το άλλο. Και τελικά, στην κορυφή της ράβδου συγκλίνουν προς τον ίδιο στόχο.
Η αμοιβαία αποδοχή θα επιτευχθεί κάποια στιγμή, απλώς δεν έχουμε φτάσει ακόμα σε αυτό το σημείο.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ
ΙΑΤΡΟΣ – ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΟΛΟΓΟΣ
ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΟΣ – ΒΕΛΟΝΙΣΤΗΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
ΙΑΤΡΟΣ – ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΟΣ
