Κατερίνα Βρανά : Υπό Κατασκευή: Δοκιμή νέου υλικού στο θέατρο Αργώ

Η Κατερίνα Βρανά προετοιμάζει την καινούργια stand up παράστασή της. Για την ώρα, είναι Υπό Κατασκευή.

Και για τέσσερα μόνο βράδια, μπορείτε κι εσείς να επισκεφτείτε την οικοδομή της. Με το γέλιο σας –ή και την απουσία του γέλιου σας (!!!)– μπορείτε να της δείξετε αν τα παράθυρα είναι στραβά, αν οι σκάλες θέλουν δουλειά, αν σας αρέσει το χρώμα στους τοίχους.

Η Κατερίνα ελπίζει ότι μαζί θα χτίσετε μια πανέμορφη βίλα με πισίνα. Μια πανέμορφη, αστεία βίλα με πισίνα. (Και αν η κατασκευή καταλήξει να μοιάζει με τρώγλη, να ξέρετε, εσείς θα φταίτε!)

Για τέσσερις μόνο Δευτέρες μέσα στον Οκτώβριο, λοιπόν, έχετε την ευκαιρία να δείτε την Κατερίνα να δοκιμάζει ολοκαίνουριο υλικό – work in progress το λένε στο χωριό της – για μια ολοκαίνουργια παράσταση. Γιατί πλέον όλοι ξέρετε ότι σχεδόν πέθανε, έτσι; Να μην το ξαναλέμε…

Πότε: Από Δευτέρα 3 Οκτωβρίου και κάθε Δευτέρα έως και 24 Οκτώβρη στις 21.00
Πού: θέατρο Αργώ, Ελευσινίων 13-15, Αθήνα 104 37 – Στάση Μετρό Μεταξουργείο

Κατερίνα Βρανά: «Ήμουν σε κώμα και ψιλοπέθαινα. Ήμουν παράλυτη από τον λαιμό και κάτω και τυφλή»

Η Κατερίνα Βρανά σε μία κατάθεση ψυχής μίλησε για τις δύσκολες στιγμές που πέρασε με τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπισε και τον φόβο του θανάτου.

Η Κατερίνα Βρανά μίλησε για τις δυσκολίες που πέρασε όταν νοσηλεύτηκε σε νοσοκομείο της Μαλαισίας και λίγο έλειψε να χάσει τη ζωή της από μία βαριά λοίμωξη

“Από τότε που αρρώστησα δεν μπορούν να συντονιστούν οι φωνητικές χορδές μου. Στην παράσταση «Σχεδόν Πέθανα» θα δείτε μία κωμική εξιστόρηση της περιπέτειας της υγείας μου. Πήγα να πεθάνω στην πόλη Malacca στην Μαλαισία. Ήμουν σε κώμα και ψιλοπέθαινα, τους 3 μήνες που κινδύνευσε η ζωή μου, έβλεπα ότι κάνω γιόγκα. Ήμουν σε κώμα και τους άκουγα να λένε «πολύ δύσκολη η κατάσταση», και εγώ σκεφτόμουν τι υπερβολάρες, σίγα τα λάχανα!

Ήμουν παράλυτη από τον λαιμό και κάτω και τυφλή, όταν τυφλώθηκα μου χάλασε το κέφι για καμία εβδομάδα. Δεν είχα καταλάβει ακριβώς πόσο σοβαρό πρόβλημα υγείας είχα, 1 χρόνο μετά το κατάλαβα. Η αποκατάσταση πάει πολύ αργά, νομίζω μέχρι να γίνω 8 θα έχω στρώσει. Ο μεγαλύτερος φόβος είναι να πεις κάτι και να μην γελάνε»