29 Μαρτίου 2022 19:15
Μαρία Κανελλοπούλου: «Δεν είχα ποτέ μια πέτρα δική μου».
«Φοβάμαι πάρα πολύ. Είμαι καταθλιπτική, γκρινιάρα… Είναι πάρα πολλά! Τα λέω χαριτωμένα και αυτό με σώζει. Κάποτε ένας νεαρός θεατρικός επιχειρηματίας με ρώτησε αν έχω κάποιο ελάττωμα να ξέρει από πού θα του έρθει. Του είπα πως όσοι δεν με αγαπάνε με λένε γκρινιάρα, όσοι με αγαπάνε λένε ότι είμαι παραπονιάρα. Το ‘φτιαξα λίγο».
«Δεν είχα ποτέ μια πέτρα δική μου. Δεν πρόλαβαν οι δικοί μου… Ο κόσμος νομίζει πολλές φορές πως επειδή βγαίνεις στην τηλεόραση ότι είσαι κάτι σημαντικό. Προσπαθούσα 15 χρόνια να εξηγήσω στους μαθητές μου πως στην τηλεόραση βγαίνουν οι πάντες. Λωποδύτες, εγκληματίες, οι πάντες! Και υπάρχουν πολλές δουλειές πολύ πιο σημαντικές από τη δική μας. Οι ερευνητές, που τρώνε τη ζωή τους στα εργαστήρια ψάχνοντας αρρώστιες, φάρμακα κλπ είναι πολύ πιο σημαντικοί από μένα που παίζω στο Καφέ της Χαράς. Και με κοιτούσαν τα παιδάκια… Και τους εξηγούσα πως είμαι “ένα φτωχό κορίτσι από τα Καλάβρυτα”, αυτή είναι η περιουσία μου».
«Το έχω πει χίλιες φορές ότι με τη Νατάσα έχω κάνει τα περισσότερα γέλια της ζωής μου. Είχα τσακωθεί κι ήθελα να τη σπάσω στο ξύλο δέκα εκατομμύρια φορές αλλά ήταν η πηγή της ζωντάνιας και της ζωής. Της έλεγα επειδή θα με γηροκομήσεις, πήγαινε στο γιατρό τώρα. Ήταν ένα χαστούκι».
«Ήμουν ένας από τους τρεις ανθρώπους που ήξερα τι της είχε πει ο γιατρός από την πρώτη εγχείριση. Ήταν κατηγορία ανθρώπου που μόλις δυσκόλεψαν τα πράγματα… Ήταν κάτι ασύλληπτο. Μου κόστισε να βλέπω έναν άνθρωπο που ήταν ο ορισμός της ζωής, να είναι τόσο ανήμπορος, να λιώνει και λέω γιατί να γίνεται αυτό… Τραγουδούσε και χόρευε καταπληκτικά τσιφτετέλι. Μια μέρα ήμασταν με τον Σπύρο Μεταλληνό, έπαιξε μια εκτέλεση που τραγουδά ο Νταλάρας με τον Αγγελόπουλο κι ενώ ήταν ανήμπορη, σηκώνει τα χέρια της και μείναμε. Πραγματικά λέω δεν γίνεται να πεθάνει και πέθανε μετά από ένα μήνα. Για αυτό δεν βλέπω συνειδητά το Εμείς κι Εμείς».
