Μαξίμου-Χειλάκης: Το άγχος τους και η “κρίση των 40” – οι ίδιοι εξηγούν πώς την αντιμετώπισαν

Είναι απ’ τα πολύ αγαπημένα ζευγάρια της σοουμπίζ. Σταθερή (και δική μας) αξία. Αιμίλιος Χειλάκης-Αθηνά Μαξίμου και το αντίστροφο, έτσι κι αλλιώς, ένα σώμα, μια ψυχή είναι, συμπρωταγωνιστούν στο λατρεμένο σεξπιρικό “Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας” και μιλάνε στη Φανή Πλατσατούρα -hello darling- για τον γάμο τους, το άγχος πριν την τωρινή τους πρεμιέρα, αλλά και για την κρίση των σαράντα. Ετών – εννοείται.

Πάμε να δούμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα της κοινής τους συνέντευξης;

Σε τι φάση σας πετυχαίνουμε;

Αιμίλιος: Ποτέ μη ρωτάς ηθοποιό δέκα μέρες πριν από την πρεμιέρα του σε τι φάση είναι. Θα σου απαντήσει βρίζοντας!

Αθηνά: Είμαστε σε φάση άγχους, αλλά στο τέλος ξέρουμε ότι με έναν μαγικό τρόπο όλα θα πάνε καλά.

Δεν μετριάζεται το άγχος με τα χρόνια και την εμπειρία;

Αιμίλιος: Νομίζω ότι και στα 100 να φτάσω κάνοντας παραστάσεις, θα έχω άγχος πριν από κάθε πρεμιέρα. Συνήθως, δεν έχουν άγχος οι άνθρωποι που είτε δεν αντιλαμβάνονται την ευθύνη τους είτε δεν έχουν καμιά ευθύνη. Τι άγχος να έχεις εκεί; Όταν η μόνη σου αγωνία είναι αν θα είσαι καλός, πείθεις τον εαυτό σου ότι είσαι ο καλύτερος του κόσμου και όλα καλά! Για μένα, αυτοί που δεν έχουν άγχος είναι επίφοβοι. Συνήθως, δεν είναι καλοί συνεργάτες.

Στην περίπτωσή σας, πότε νιώσατε να «πατάτε» υποκριτικά στα πόδια σας;

Αθηνά: Εμένα μου συνέβη μετά τα 40 αυτό. Νομίζω ότι αν ένας ηθοποιός πει πριν από τα 40 «Είμαι καλός», κάτι δεν πάει καλά. Κάποια έπαρση έχει παίξει.

Αιμίλιος: Εγώ θα σου πω ότι η κρίση των 40 είναι συνήθως η κρίση της διαχείρισης του πένθους σου. Πρώτο πένθος: Συνειδητοποιείς ότι κάποια στιγμή θα πεθάνεις. Σκέφτεσαι «Έχω φτάσει στο μέσο του βίου μου». Επίσης, εκεί κοντά στα 40, αρχίζουν να «φεύγουν» δικοί σου άνθρωποι, συγγενείς που περιμένεις και φίλοι που «φεύγουν» ξαφνικά. Ο ηθοποιός γίνεται καλύτερος όταν μάθει να διαχειρίζεται το συλλογικό πένθος.

Αθηνά: Εγώ πιστεύω ότι αυτό που λέμε «κρίση των 40» είναι η μετάβαση από τον ανήλικα στον ενήλικα. Μέχρι τότε μαζεύεις πληροφορίες, νομίζεις ότι ξέρεις τη ζωή και πώς συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, αλλά τελικά από αυτή τη διαχείριση του πένθους που είπε ο Αιμίλιος ενηλικιώνεσαι.

Αιμίλιος: Κι η ευθύνη μας ως ηθοποιοί είναι την ώρα που βλέπεις κάτι να σου πούμε την ιστορία του… Και σ’ αυτή εδώ την παράσταση, η μεγάλη μας ευθύνη είναι να σου πούμε την ιστορία που έχει γράψει ο Σαίξπηρ. Εν προκειμένω, το Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας. Η ιστορία είναι πολύ πιο σημαντική από εμάς, από εσένα, από το κοινό. Άρα γινόμαστε όλοι κοινωνοί σε κάτι μεγαλύτερο από εμάς.

Αθηνά: Όλες οι ιστορίες είναι πιο μεγάλες από εμάς…

Στο Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας τι ιστορία θα παρακολουθήσουμε;

Αθηνά: Εδώ, ας μιλήσει καλύτερα ο σκηνοθέτης.

Αιμίλιος: Καταρχάς, «έλα και να ’σαι παρών». Το Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας έχει μέσα τέσσερις διαφορετικές ιστορίες: Έναν μάστορα που δουλεύει όλη μέρα και θα ήθελε πολύ να είναι γαϊδούρι, έναν ερωτευμένο που δεν του δίνεται το αντικείμενο του πόθου του, άρα πρέπει να το κλέψει, έναν ερωτευμένο που ξαφνικά ερωτεύεται κάτι άλλο από το αντικείμενο του πόθου του και ένα ξωτικό που υπάρχει κατά λάθος σε αυτόν τον κόσμο και βάζει διαρκώς τα πράγματα σε λάθος σειρά. Εσύ, τι από όλα είσαι;

Αθηνά: Και ξέρεις, ε; Μπορεί αυτό το ξωτικό στο τέλος να ερωτευτεί τον γάιδαρο! Όλα μπορούν να συμβούν στα παραμύθια!

Aιμίλιος: Είναι ένα σκληρό παραμύθι, ένα παραμύθι ενηλικίωσης. Πολλές φορές λέμε «ενηλικίωση» και εννοούμε μόνο τους εφήβους. Όχι! Ενηλικίωση είναι όταν ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται την ευθύνη του στα πράγματα. Αυτό που λέγαμε πριν για τα 40. Παρεμπιπτόντως, έχω περάσει τα 40 εδώ και εννιά χρόνια. (γέλια)

Αθηνά: Καλά, σε κάποιους ανθρώπους «η κρίση των 40» μπορεί να κρατήσει μέχρι τα 80.

Συνήθως πότε φεύγεις από αυτή την κρίση;

Αιμίλιος: Ποτέ!

Αθηνά: Προσωπικά, νιώθω ότι έφυγα από αυτή την κρίση όταν ουσιαστικά κατάλαβα ότι είμαι εγώ ο γονέας του εαυτού μου. Η ενηλικίωση έρχεται όταν δεν περιμένεις κάποιον να σε αγαπήσει, όταν παύεις να ζητιανεύεις την προσοχή, να θέλεις να ακούσεις πόσο θαυμάσιος είσαι, όταν αναλαμβάνεις εσύ τον εαυτό σου, γίνεται ο γονέας του εαυτού σου. Και αν καταφέρεις να γίνεις και ο γονέας που θα ήθελες να έχεις, ακόμη καλύτερα!