18 Οκτωβρίου 2021 08:20
Μίρκα Παπακωνσταντίνου: «Το θεατρικό σανίδι γίνεται πολύ εύκολα βρεγμένο και σηκώνεται και σε χτυπάει».
«Στη σχολή επειδή ήμασταν παιδιά ήταν τελείως διαφορετικά αλλά εγώ έκανα διάφορες πολύ χαριτωμένες ζήλιες την ώρα του μαθήματος. Είναι ένας άνθρωπος που είναι δίπλα μου χτες, σήμερα και εύχομαι και αύριο, στο μέλλον μας το κοινό, όποιο είναι, γιατί είναι από τους πολύ σημαντικούς ανθρώπους. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις αγαπήσει και να έχεις αγαπηθεί και να συνεχίζεις να έχεις μια τέτοια σχέση που να περνάει σε άλλα επίπεδα»
«Είχε συμβεί κάποια στιγμή, είναι χρόνια, δεν υπάρχει πια στη ζωή, ένας υπέροχος ηθοποιός που τον θαύμαζα -το θέμα είναι ότι είχε δίκιο- και πάνω στη σκηνή μου έκανε μία παρατήρηση στη σκηνή και ήθελα να πεθάνω. Γιατί πάνω στη σκηνή είμαστε εκτεθειμένοι, γυμνοί. Το θεωρώ πολύ σκληρό γιατί είναι σαν να βάζεις στον άλλον ένα προβολέα. Μου έχει μείνει αυτό»
«Το όνομά μου είναι Μαρία. Η μητέρα μου αντιπαθούσε βαθύτατα αυτό το όνομα. Η μαμά μου αποφάσισε να με πει Μίρκα».
«Δεν είναι μεγάλος καημός να μην έχεις χωριό; Είχα αποφασίσει ότι ήμουν από ένα χωριό με βουνό και θάλασσα και έγραφα φανταστικές εκθέσεις. Η δασκάλα κάλεσε τη μαμά μου και της είπε να με προσέξει γιατί έγραφα πολύ αληθοφανείς ιστορίες»
«Το θεατρικό σανίδι γίνεται πολύ εύκολα βρεγμένο και σηκώνεται και σε χτυπάει. Το θέατρο υπήρχε πριν από μας και θα υπάρχει και μετά από μας, δεν μπορεί να το πλήξει κανείς. Ως προς το θέμα της άδειας δεν σημαίνει ότι επειδή την έχεις είσαι πολύ καλός ή κακός. Προστατεύει όμως να υπάρχουν κάποιοι κανόνες συναναστροφής – ήθος δεν σου διδάσκει. Το αν είσαι διάττων αστέρας θα το δείξει η πορεία»
