Ο τοκετός στις μέρες μας – Άννα Αθανασάκη

Ο τοκετός, είναι ένα θαυμάσιο γεγονός στη ζωή της κάθε γυναίκας που έχει την ευλογία να αποκτήσει παιδί. Αυτή η φυσική διαδικασία έχει 3 στάδια και ή γνώση της είναι σημαντική θεωρώ για την γυναίκα που ετοιμάζεται να φέρει στον κόσμο ένα παιδί.
Τα στάδια αυτά είναι τα εξής:
1. Το στάδιο της διαστολής
2.Το στάδιο της εξώθησης
3. Το στάδιο της υστεροτοκίας

Στο πρώτο στάδιο, ο τράχηλος της μήτρας αρχίζει να ανοίγει βαθμιαία, μέχρι να φτάσει τα 10cm και να επιτρέπεται η έξοδος του εμβρύου. Μέσα σε αυτή την διαδικασία, η οποία μπορεί να διαρκέσει από ώρες αλλά μέχρι και μέρες, υπάρχουν δύο φάσεις, η λανθάνουσα φάση μέχρι τα 3 cm και η ενεργητική φάση του τοκετού μετά τα 3 cm.
Προσωπικά προτείνω την εισαγωγή στο μαιευτήριο στην ενεργή φάση του τοκετού.

Στο δεύτερο στάδιο, η μητέρα εξωθεί το παιδί της , μια διαδικασία που διαρκεί μέχρι και μία ώρα στην πρωτότοκο και 15 -20 λεπτά σε μία πολύτοκο. Εδώ ο γιατρός αποφασίζει για το αν θα γίνει ή όχι περινεοτομή (δηλ. τομή στο περνεο).

Στο τρίτο στάδιο γίνεται η έξοδος του πλακούντα σε λίγα λεπτά ή εως 40 λεπτά.

Στο ιατρείο γίνονται μαθήματα γονεικότητας όπου το ζευγάρι ενημερώνεται για την διαδικασία του ενεργού τοκετού, τις ωδίνες και τον μηχανισμό.
Όλο αυτό είναι μία μοναδική εμπειρία για το ζευγάρι και η ενημέρωση έχει σκοπό να διαλύσει κάθε φόβο που μπορεί να έχει μία σύγχρονη έγκυος.

Η αυτογνωσία του σώματος μας και η στήριξη του κοινωνικού περιβάλλοντος αλλά και η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του γιατρού, καθοδηγητή την στιγμή του τοκετού, αποτελούν σημαντικοί παράγοντες για έναν φυσιολογικό τοκετό χωρίς ανασφάλεια, φόβο και αβεβαιότητα.

Άννα Aθανασάκη: Μαιευτήρας – Χειρουργός Γυναικολόγος
Fellowship στον προγεννητικό έλεγχο: King’s College & UCLH (k. Nicolaides)
Μετεκπαίδευση στο φυσικό τοκετό

Τι λείπει στις σύγχρονες έγκυες…

(από τη Σερπετίνη Ελένη, Μαία, υπεύθυνη κέντρου BirthingNest)

Η μαιευτική, αναμφισβήτητα, έχει κάνει άλματα εδώ και περίπου 100 χρόνια, μειώνοντας την περιγεννητική νοσηρότητα και θνησιμότητα και βοηθώντας την ανθρωπότητα να ανθίσει.
Η πλειοψηφία των γυναικών σήμερα έχουν τυφλή εμπιστοσύνη στην ιατρική. Αλλά τη γυναικεία τους φύση, τη φωνή του σώματός τους, την ακούν; Τι γίνεται όταν αυτή τις καλεί στον τοκετό, στο θηλασμό, στη λοχεία, στη μητρότητα; Πώς φτάσαμε από τις υποδείξεις του ΠΟΥ για 15% περίπου για καισαρικές τομές στην Ελλάδα να γεννάει η 1 στις 2 γυναίκες με καισαρική και τα ποσοστά προκλήσεων τοκετού να είναι εξωφρενικά υψηλά;
Μήπως κι εμείς, οι θηλυκές οντότητες, απομακρυνθήκαμε από τις ρίζες μας; Αποποιηθήκαμε τη γενετική κληρονομιά μας; Αρχίσαμε να φοβόμαστε τη ζωοδότρα μήτρα μέσα στο σώμα μας και τα γαλακτοφόρα στήθη μας; Μήπως οι ρυθμοί της ζωής που ζούμε μας κάνουν να θέλουμε να αποκοπούμε από κάθε τι απρόβλεπτο; Εγκυμοσύνη με πρόγραμμα, τοκετός με πρόγραμμα/ραντεβού, αγκαλιές του μωρού με ρέγουλα, ύπνος του μωρού με πρόγραμμα για να μην κακομάθει, τάισμα βάσει σχεδίου και οργάνωσης… Για κάθε τι πρέπει να υπάρχει το αντίστοιχο σεμινάριο, μάθημα, εκπαίδευση, επανεισαγωγή, επεξήγηση στη μητέρα και στους μέλλοντες γονείς για όλες τις πληροφορίες που υπάρχουν στη γενετική μνήμη αλλά χάθηκαν στη μετάφραση…
Τα μωρά δεν συνοδεύονται με manual και δυστυχώς δεν βρίσκεις όλες τις πληροφορίες που ζητάς πάντα στο Google. Επίσης, η μητρότητα και η γονεϊκότητα δεν βγαίνουν μέσα από τη μήτρα μαζί με το μωρό. Ριζώνουν μέσα μας σαν σπόροι και μεγαλώνουν σιγά σιγά. Προκειμένου λοιπόν να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να γεννάμε τα παιδιά μας φυσιολογικά και να τα θηλάζουμε (όσες από εμάς θέλουμε και το επιθυμούμε), προκειμένου να εξακολουθούμε να βιώνουμε την εγκυμοσύνη και τη μητρότητα ως το υπέρτατο δώρο που μπορεί μια γυναίκα να βιώσει θα πρέπει να κάνουμε επιστροφή στα βασικά και απαραίτητα: πρέπει να κάνουμε μια εσωτερική αναζήτηση στις ρίζες μας, να ανακτήσουμε λίγη από την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, να θυμηθούμε ότι τα σώματά μας φέρουν μέσα τους όλη τη σοφία των προγόνων μας που τα κατάφεραν μέχρι τώρα εξαιρετικά και εξέλιξαν το είδος και να σιγοψιθυρίσουμε στον εαυτό μας: “Όπως όλες οι γυναίκες, έτσι μπορώ κι εγώ!”