Οι εξομολογήσεις του Στράτου Τζώρτζογλου

Με αφορμή την παράσταση «ο ήχος του όπλου» που παίζεται στο θέατρο ΚΟΤΕΣ Χ-BOOZE από την Πέμπτη 26/6 έως την Τρίτη 1/7, ο Στράτος Τζώρτζογλου που πρωταγωνιστεί και σκηνοθετεί την παράσταση, έδωσε μία συνέντευξη εφ όλης της ύλης στην εκπομπή «Ελλάδα στο φως» που απευθύνεται στην ομογένεια και έχει ενδιαφέρον

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Καλησπέρα σας κυρίες και κύριοι, καλώς ήρθατε στην εκπομπή Ελλάδος στο Φως. Σήμερα έχουμε να σας παρουσιάσουμε ένα πολύ σημαντικό καλλιτέχνη, ένα καταξιωμένο πολυσχιδή Έλληνα ηθοποιό τον Στράτο Τζώρτζογλου.
Με λαμπρή πορεία στο θέατρο, στον κινηματογράφο, αλλά και στην τηλεόραση. Σήμερα θα μιλήσει για την τέχνη του, αλλά και για την τέχνη της αυτογνωσίας. Φυσικά και θα αναφερθούμε στη νέα θεατρική παραγωγή που ανεβαίνει σε λίγο εδώ στα θέατρα της Αθήνας, «Βροχή τα βέλη» του Μηνά Βιντιάδη. Μείνετε εδώ συντονισμένοι. Θα είναι σίγουρα μία συζήτηση με πολλή έμπνευση, αλλά και πολλή αλήθεια.
Καλώς ήρθατε στην εκπομπή «Ελλάδα στο φως», εκπομπή που απευθύνεται στην Ομογένεια, στην Αμερική, στη Βόρεια Αμερική πάμε και στην Αυστραλία, Ευρώπη. Είστε πολύ γνωστός, αγαπητός, ήταν μία συνέντευξη που πραγματικά την περίμεναν οι ομογενείς μας.

ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΖΩΡΤΖΟΓΛΟΥ: Και εγώ χαίρομαι πάρα πολύ που με καλέσατε, γιατί καταρχήν έχω ζήσει έξι χρόνια σερί, στην Αστόρια της Νέας Υόρκης. Μένει εκεί ο γιος μου, δουλεύει εκεί, είναι σκηνοθέτης και σεναριογράφος και έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από την Ομογένεια, γιατί στην Ομογένεια αισθάνθηκα Έλληνας για πρώτη φορά στη ζωή μου. Παρ’ όλο που έχω μεγαλώσει στην Ελλάδα και αγαπάω την Ελλάδα, αλλά αυτή τη φορά που πήγα εκεί, τα είδα όλα με καινούργια μάτια, με καινούργια καρδιά, γιατί οι Έλληνες, οι Ομογενείς, σε όλο τον κόσμο αγαπάνε την Ελλάδα πιο πολύ από ότι οι Έλληνες που την έχουμε, την βιώνουμε καθημερινά, άρα δεν την εκτιμάμε, να καταλάβουμε ότι ζούμε στο φιλέτο του κόσμου, ότι είναι η πιο ωραία χώρα του κόσμου, με την πιο πλούσια ιστορία, τη φιλοσοφία και ότι όλα ξεκινήσανε από την Ελλάδα κάποια στιγμή και ξεχάσαμε να είμαστε Έλληνες και το θεωρούμε δεδομένο και πολλές φορές εμείς οι Έλληνες μειώνουμε αυτό που έχουμε μέσα μας, δίπλα μας, δεν το εκτιμούμε. Και μόνο όταν πας στο εξωτερικό το καταλαβαίνεις και το εκτιμάς, το σέβεσαι και ευγνωμονείς που είσαι Έλληνας.

Δ: Πραγματικά καταθέτετε μία μεγάλη αλήθεια αυτή τη στιγμή. Είναι αυτό που λέμε ότι οι ομογενείς μας είναι δύο φορές Έλληνες. Πάμε όμως να ξεκινήσουμε με την επικαιρότητα ανεβάζετε ένα θεατρικό έργο σε πρωταγωνιστικό ρόλο εσείς, μονόλογος, βροχή τα βέλη του Μηνά Βιντιάδη. Αν δεν κάνω λάθος, το πρώτο μονόλογο που παίξετε ήταν στην Αμερική «Η Ασκητική» του Καζαντζάκη.

ΣΤ: Ναι. Το είχα ονομάσει αναφορά στο γιό μου, η κραυγή. Προέρχεται από το έργο του Νίκου Καζαντζάκη Αναφορά στον Γκρέκο, η ασκητική.
Εγώ επειδή έβαλα κείμενα του Απόστολου Παύλου, του Βούδα, του Κομφούκιου και Χαλίλ Κιμπράν, Νίκο Καζαντζάκη, το ονόμασα η κραυγή. Γιατί πολλές φορές ο Καζαντζάκης επαναλαμβάνει και λέει τη λέξη κραυγή. Όλη μας η ζωή είναι μια κραυγή. Και επειδή είχα βάλει το γιό μου, γιατί σε εκείνον το απηύθυνα, είπα Αναφορά στο γιό μου. Ήτανε κάποια πράγματα τα οποία ήθελα να τα τυπώσω στην καρδιά του γιού μου με πυρωμένα γράμματα και γι’ αυτό τον έβαζα να παίζει τις παραστάσεις, να ακούει το κείμενο και μέσα από την τέχνη να διαμορφώνει χαρακτήρα.
Γιατί η τέχνη, ειδικά του θεάτρου, χωρίς να υποτιμώ τις άλλες, είναι μια τέχνη λόγου και όταν έχεις ευλογία, καλό λόγο δηλαδή, με το σωστό συναίσθημα, μπορείς να αποκτήσεις και τις δύο άλλες αρετές. Ευδοκία, να δίνεις καλώς και ευλάβεια, να δέχεσαι καλώς. Αυτά τα τρία συνίσταται στο μεγάλωμα του ανθρώπου. Να μπορεί κανείς να έχει ευλογία διά της ευδοκίας και της ευλάβειας. Ο Αριστοτέλης είχε άλλο ένα τριπλό σύστημα αξιών ή τρόπου σκέψης που είναι πάθος, ήθος, λόγος.
Μάλιστα, έχω ονομάσει τα μαθήματα που κάνω εδώ στα εργαστήρια υποκριτικής και αυτοβελτίωσης, που τα ξεκίνησα πριν δύο εβδομάδες και στεγάζεται το όνειρό μου, γιατί είναι όνειρο ζωής όλο αυτό που κάνω και το προσφέρω στους νέους. Αυτό το όνειρο ζωής είχε ξεκίνησε το 1997, να δημιουργήσω μία σχολή υποκριτικής και αυτοβελτίωσης, γιατί αυτά τα δύο πάνε μαζί, και να τα απευθύνω στους νέους, σαν να τα απευθύνω στο γιό μου.
Αυτό, λοιπόν, το όνειρο, το ξεκίνησα όταν γεννήθηκε ο γιός μου το 1997 και ήμουν στην Επίδαυρο με την Άννα Συνοδινού, έπαιζα το ρόλο του Πολυνίκη στο έργο του Ευριπίδη και γεννήθηκε εκείνη την εποχή ο γιός μου και μόλις είδα τα αθώα μάτια του σκέφτηκα ότι ο σκοπός της ζωής μου είναι σε όλη μου τη ζωή δια της υποκριτικής, σαν ηθοποιός, σαν σκηνοθέτης, σαν δάσκαλος υποκριτικής, σαν εισηγητής αυτοβελτίωσης και προσωπικής ανάπτυξης, να αφιερώσω όλη μου τη ζωή στα παιδιά. Γιατί αυτά φέρουν το Θεό μέσα τους, είναι σφουγγάρια, οπότε όλα αυτά που τους λες μπορούν να διαμορφώσουν χαρακτήρες και προσωπικότητες. Και θέλω να το κάνω αυτό σύμφωνα με το τρίπτυχο ήθος-πάθος-λόγος του Αριστοτέλη, που σημαίνει μπορεί να έχεις πάθος και λόγο ισχυρό, αλλά να μην έχεις ήθος, οπότε γίνεσαι Χίτλερ.
Γιατί χρησιμοποιείς τη δύναμη του πάθους και του λόγου, που όταν ενωθεί το πάθος και ο λόγος δημιουργούν μαγεία. Αν δεν έχεις ήθος όμως είναι μαύρη μαγεία, οπότε γίνεσαι Χίτλερ. Πάλι, αν έχεις ήθος και λόγο, αλλά δεν έχεις πάθος, δεν πας πουθενά.

Είναι σαν να μην έχεις βενζίνη. Να έχεις μια μαζεράτι, μια λαμποργκίνι και να μην πηγαίνεις ούτε μέχρι τη γωνία. Δεν έχεις βενζίνη. Πάθος, δηλαδή. Τώρα μπορεί να έχεις ήθος και πάθος, αλλά να μην έχεις λόγο. Δηλαδή, αυτό που λέμε ευλογία, να τα παρουσιάζεις σωστά. Οπότε πάλι να μην μπορείς να κάνεις τίποτα, να κάνεις κακοτεχνία. Αυτό, λοιπόν, κάνω και στους μαθητές μου εδώ στην Ελλάδα και, μάλιστα, πριν κάνω τη Βροχή στα Βέλη του Μηνά Βιντιάδη που είναι μονόλογος και θα ξεκινήσει 15 Αυγούστου στα Δωδεκάνησα περιοδεία αυτό το έργο και θα πάει ήδη έχω κλείσει για αρχές Οκτωβρίου να το παρουσιάσουμε στην Αστόρια και φυσικά να πάει σε όλη την Αμερική και Αυστραλία αν μας καλέσουν. Θα το φέρουμε εδώ Ελλάδα, θα το παίξουμε δευτερότριτα.
Σκηνοθεσία θα κάνω εγώ με τον Μηνά Βιντιάδη σε αυτό το έργο του Μηνά το οποίο είναι ένας μονόλογος, είναι ένας 45ης, 50ης εκεί που έχει καλέσει κάποιους φίλους στο σπίτι του αλλά μέχρι να έρθουν αρχίζει και μονολογεί και πιάνει κουβέντα με τον κοινό και τους εξομολογείται τους τρεις έρωτες της ζωής του. Δηλαδή τον έρωτα του για τη γιαγιά του, τον έρωτα του για τη μαμά του και τον έρωτα του για το κοριτσάκι που ποτέ δεν γεννήθηκε και ήταν να γεννηθεί. Μιλάει για τον πατέρα του, για τα παιδικά του χρόνια για μια Ελλάδα που οι περισσότεροι νέοι δεν την έχουν γνωρίσει είναι η Ελλάδα με τα ασβεστωμένα σπίτια στα νησιά με τα ψυγεία του πάγου, με τα παιδάκια με τα κοντόπαντέλωνα που το Πάσχα βάφανε τις αυλές και έβγαινε ο Επιτάφιος και είχαν όλα μια αγνότητα και μια μυρωδιά και μύριζε βασιλικό παντού μια Ελλάδα από το βαθύ μπλε του Ελύτη να σε περικυκλώνει και να ευωδιάζει μέσα σου.
Πριν παρουσιάσω λοιπόν αυτό το έργο εδώ στο Μπουζ, Κολοκοτρώνη 57, στις 27, 28, 29 και 30 Ιουνίου θα παρουσιάσω τον «Ήχο του όπλου» της Λούλας Αναγνωστάκη. Ένα έργο που όντας εγώ πρωτοετής στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν έπαιξα τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Μιχάλη με τη Ρένη Πιττακή στο ρόλο της μάνας εγώ έκανα τον Μιχάλη. Ένα έργο που μιλάει για τον απογαλακτισμό του παιδιού που πρέπει να σκοτώσει τη μάνα του για να απογαλακτιστεί. Το σκοτώσει σε εισαγωγικά είναι μεταφορική έννοια και το λένε όλοι οι μεγάλοι ψυχολόγοι ότι αν ο γιος δεν σκοτώσει τη μάνα μέσα του για να την αναστήσει στο φως δεν απογαλακτίζεται οπότε μπορεί μετά να συνεχίσει η τραγωδία της μνήμης του το τι έχει ζήσει αυτό το παιδί με τη μάνα του και να το μεταφέρει στην επόμενη γυναίκα να την κάνει μάνα του χωρίς να το ξέρει ο ίδιος ούτε οι άλλοι και να την τιμωρεί μια ζωή γιατί δεν απογαλακτίστηκε από την πρώτη μάνα τη φυσιολογική, τη βιολογική μάνα.

Δ: Εσείς είχατε μια πολύ ιδιαίτερη και πολύ αγαπημένη σχέση με τη μητέρα σας την Ευτυχία.

ΣΤ: Ναι, πάρα πολύ ευτυχισμένη και πολύ πονεμένη ταυτόχρονα γιατί ευτυχία χωρίς πόνο δεν μπορεί να υπάρξει. Η ευτυχία είναι μια κατάσταση η οποία δεν είναι η γαλήνη. Είναι στιγμές ευτυχίας και αυτές οι στιγμές ευτυχίας συνίστανται όταν αγαπάς κάποιον πολύ και όταν αγαπάς κάποιον πολύ πονάς. Πονάς γιατί η ψυχή σου πιθανόν να μην έχει φτάσει σε εκείνα τα επίπεδα αγάπης που να αγαπάς χωρίς όρους. Η αγάπη χωρίς όρους μόνο υπάρχει. Και επειδή είμαστε ανθρώπινα όντα θνητοί και πάντα φοβόμαστε μην αρρωστήσουμε, μην πεθάνουμε κοιτάμε πώς να επιβιώσουμε δεν μπορούμε, ανθρωπίνως δυνατό δεν είναι να αγαπάς χωρίς όρους.
Μόνο η αγάπη της μάνας για το παιδί της υπάρχει που είναι πιο δυνατή από αυτό που αγαπάει χωρίς όρους το παιδί της. Δηλαδή προτιμάει να πεθάνει η ίδια από το να πάθει τίποτα το παιδί της. Αλλά λόγω αυτής της δύναμης της αγάπης που μία μάνα μπορεί με το αριστερό της χέρι να σηκώσει ένα ολόκληρο αυτοκίνητο για να γλιτώσει το παιδί της που είναι κάτω από το αυτοκίνητο την ίδια στιγμή με αυτή τη δύναμη της αγάπης της μπορεί να περάσει και πολλά σκουπίδια στο παιδί της και πολύ δυστυχία και πολύ πόνο.
Οπότε, επειδή δεν μπορεί να απογαλακτιστεί το παιδί από τη μάνα κανένα παιδί, ακόμα κι αν φύγει βιολογικά η μάνα, την κουβαλάμε πάντα μέσα μας. Όλη αυτή η εκπαίδευση που έχει φάει η μάνα την καπελώνει στο παιδί χωρίς να το θέλει και μετά το παιδί βασανίζεται μία ζωή. Είναι οξύμωρο αλλά είναι πολύ αληθινό.

Δ: Πολύ δύσκολο θέμα, πραγματικά.

ΣΤ: Πάρα πολύ δύσκολο και μπορούμε να καθίσουμε δύο ώρες να το συζητάμε. Η Λούλα Αναγνωστάκη το έχει πιέσει πολύ ωραία στο έργο της «Ο Ήχος του όπλου» που ήταν η τελευταία σκηνοθεσία του Καρόλου Κούν και εγώ είχα την ευλογία να είμαι ο τελευταίος του μαθητής.
Τώρα μετά από 38 χρόνια δεν το σκηνοθετώ, κάνω μία σκηνοθετική επιμέλεια. Αυτές τις τέσσερις μέρες του Ιουνίου 27-30 θα κάνουμε θεατρικό αναλόγιο δραματοποιημένο. Δηλαδή θα κάνουμε όλες τις κινήσεις των ηρώων, θα είναι σκηνοθετημένο, θα ξέρουν οι ηθοποιοί τα λόγια αλλά θα κρατάμε και κείμενα. Δεν θα είναι δηλαδή ολοκληρωμένη παράσταση. Πράγμα που θα συμβεί από τον Οκτώβριο και ύστερα που θα το κάνουμε και περιοδεία και πιθανό να το πάμε εξωτερικό. Για πρώτη φορά θα ξαναπαίξω μετά από 38 χρόνια το ρόλο του Μιχάλη γιατί το δικαιολογώ ως εξής.
Σε όλο το έργο υπάρχει μια Αλίκη η οποία είναι ΑΜΕΑ και μας διηγείται τον ήχο του όπλου μέσα από τη στρεβλή αντίληψή της. Οπότε το Μιχάλη επειδή τον βλέπει πάντα σαν μπαμπά είμαι εγώ ο Μιχάλης. Ενώ κανονικά πρέπει να παιχτεί από ένα παιδί είκοσι χρονών. Τον παίζω εγώ λοιπόν, κάνω τον Μιχάλη γιατί είμαι έτσι στο μυαλό της Αλίκης της αδερφής μου.

Δ: Ένα παιδί με πολύ θυμό μέσα του όμως.

ΣΤ: Ποιος;

Δ: Ο Μιχάλης.

ΣΤ: Πάρα πολύ θυμό, πολύ πόνο, πολύ μελαγχολία, πολύ μοναξιά.

Δ: Και ενοχές;

ΣΤ: Και πολύ ωριμότητα. Δεν έχει τόσες ενοχές όσο είναι πολύ ώριμος. Είναι πολύ μεγάλος, είναι γέρος σχεδόν παρόλο που είναι είκοσι χρονών, είναι γέρος. Καταλαβαίνει τι συμβαίνει μέσα στη μάνα του, γιατί η μάνα του συνεχίζει να κάνει την παιδούλα παρόλο που είναι 40-50 χρονών πόσο είναι στο έργο. Ότι καταπιέζει την αγάπη της. Είναι μια γυναίκα καταπιεσμένη. Γι’ αυτό και πεθαίνει στο τέλος. Όχι μόνο από το εγκεφαλικό που της έρχεται εκείνη τη στιγμή, την τελευταία στιγμή, όσο γιατί δεν έζησε η μάνα τα παιδικά της χρόνια. Παντρεύτηκε νωρίς και μετά μπήκε σε μια επαρχιώτικη σε εισαγωγικά το επαρχιώτικη γιατί δεν έχω τίποτα με την επαρχία, ζωή, στενόμυαλή να παίζει τη γυναίκα του γιατρού, να μεγαλώνει τα παιδιά ενώ η ψυχή της ήταν να είναι ελεύθερη και να ζήσει ευτυχισμένη τον έρωτά της για τη ζωή, τον έρωτά της για τον εαυτό της, την αγάπη για τον πατέρα της που τον βαράγανε επειδή ήταν κομμουνιστής και είχε πολλά τραύματα τα οποία δεν τα έβγαλε ποτέ απλώς τα σκέπασε με ένα χαλί και υποδύεται μια κυρία ενώ είναι ένα μικρό κοριτσάκι. Ο Μιχάλης λοιπόν βλέπει τον πόνο της βλέπει την ανικανότητά της να είναι ώριμη μάνα γιατί καταφεύγει συνεχώς να παίζει την παιδούλα και να θάβει τα προβλήματα κάτω από το χαλί ενώ τα προβλήματα πρέπει κανείς να τα αντιμετωπίζει με σοφία, να επικοινωνεί με αυτά και να βάζει μέσα την ανώτερη κατανόηση που όλοι έχουμε μέσα μας σε στιγμές γαλήνης.

Δ: Είναι πολύ δύσκολη αυτή η συνθήκη για μία μάνα και ίσως είναι ψυχική της άμυνα να καλύπτει όλα αυτά κάτω από ένα χαλί.

ΣΤ: Βεβαίως, δεν είναι ψυχική της είναι διανοητική άμυνα την οποία συνήθως όλοι μαθαίνουμε ότι όταν δεν αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα το σκεπάζουμε με ένα χαλί και λέμε από Δευτέρα θα το λύσουμε και ξαφνικά μαζεύονται πολλά κάτω από το χαλί στο υποσυνείδητο και κάποια στιγμή μπορεί να ξεσπάσει αυτό το χαλί αυτό το ηφαίστειο που είναι έτοιμο να εκραγεί δεν εκρήγνυται, αλλά αν εκραγεί μπορεί να πάθεις εγκεφαλικό και διάφορες άλλες ασθένειες.

Δ: Πριν λίγο παρακολουθήσαμε την πρόβα. Είχα τη τύχη να παρακολουθήσω κάποια αποσπάσματα. Πραγματικά είναι συγκλονιστική αυτή η παρουσίαση, αυτή η παράσταση. Αξίζει να τη δούμε όλοι. Εγώ θα είμαι εδώ. Θα το δείτε. Πραγματικά με συγκλονίσατε. Πάμε όμως να μιλήσουμε για τη διαδρομή σας στο θέατρο. Μας έχουν εντυπωσιάσει οι συνεργασίες σας. Βολανάκης, Ανδρέας Βουτσινάς και όλα αυτά ξεκίνησαν από τον Κάρολο Κουν. Πώς καθόρισε την πορεία σας καλλιτεχνικά;

ΣΤ: Είχα την ευλογία να μπω στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης με υποτροφία το 1987 και με διάλεξε ο μεγάλος μύθος του Θεάτρου Κάρολος Κουν να παίξω τον Μιχάλη στον «Ήχο του όπλου» δίπλα σε καταξιωμένους ηθοποιούς όπως ήταν η Ρένη Πιττακή, ο Μίμης Κουγιουμτζής εκείνη την εποχή. Ήμουνα ένα παιδί πάρα πολύ αγνό. Αγαπούσα από πολύ μικρός το θέατρο. Ήθελα από πέντε χρονών να γίνω ηθοποιός. Κυρίως για να είναι ευτυχισμένη η μάνα μου. Γιατί την είχα δει. Είχε πάει τη δηλητηρίαση ήτανε να πεθάνει αλλά σώθηκε τελικά και με πήγε κινηματογράφο. Εκεί στον κινηματογράφο ήταν γοητευμένη. Έβλεπε μια ελληνική ταινία. Έβλεπα κι εγώ την οθόνη και λέω τι ωραία. Για να την έχω ευτυχισμένη μια ζωή, την μάνα μου την Ευτυχία. Ήταν το όνομά της αυτό. Ήταν το βράδυ θα πάρω ένα μαχαίρι, θα πάω στην οθόνη, θα τη σκίσω, θα μπω μέσα και θα παίζω για τη μάνα μου. Μετά αυτό μου έμεινε και κάθε καλοκαίρι πήγαινα και έβλεπα θεατρικές παραστάσεις που κατεβαίνανε στον Πειραιά που έμενα σε ένα καλοκαιρινό θέατρο και έβλεπα κάθε μέρα τις παραστάσεις μέχρι που γέρασα για να φτάσω 21 χρονών και επιτέλους έγινε το όνειρό μου πραγματικότητα. Μπήκα στον Κουν.
Μετά είχα πραγματική ευλογία από τον Θεό γιατί ακολούθησαν συνεργασίες όπως με την Νάνσυ Γιούγκουτ που είχε πάρει βραβείο στο Λονδίνοβ για τις σκηνοθεσίες της, στο Λεωφορείο ο Πόθος με τη Νόνικα Γαληνέα και την Πέμη Ζούνη, Ακολούθησε ο Βολανάκης με την Πέμη Ζούνη τον Νικήτα Τσακίρογλου, την Θέμιδα Μπαζάκα, τον Στέφανο Κυριακίδη, τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση το πήγαμε δύο χρόνια, την Μικρή πόλη. Μετά έκανα με τον Ζυλ Ντασεν το Θάνατο του εμποράκου με τον Καζάκο και την Μπεμπεδέλη που ήταν ένα όνειρο την Τζένης Καρέζη να το κάναμε αλλά πέθανε εκείνη την στιγμή που ανεβάσαμε το έργο και το έκανα με τον μπαμπά Καζάκο και τον γιο και συνέχισε μετά με τον Μανουσάκη βρέθηκα στο θέατρο με τον Αντρέα Βουτσινά στην τελευταία του σκηνοθεσία και αυτού είχα την ευλογία, παύλα δεν ξέρω τι, να με σκηνοθετήσουν πολύ μεγάλα ονόματα στην τελευταία του σκηνοθεσία, όπως ήταν ο Κακογιάννης στο «Πάνω κάτω και πλαγίως» που ήταν η τελευταία του ελληνική ταινία που έκανε, πήρα και βραβείο πρώτο κρατικό, πρώτο αντρικό ρόλο δίπλα στην «Ειρήνη Παππά» σε μια ταινία κωμωδία που δεν συνήθιζε ο Μιχάλης Κακογιάννης να κάνει κωμωδίες.

Δ: Ούτε και εσείς, δεν σας έχουμε…

ΣΤ: Όχι, αλλά έκανα τότε, όπως έκανα και στην τηλεόραση με τη Σοφία Αλιμπέρτη το «Ιδιαίτερα για κλάματα» μετά από χρόνια και είχα και την ευλογία να κάνω την τελευταία σκηνοθεσία του Ζυλ Ντασέν, δηλαδή να παίρνω μέρος στην παράσταση και είχα την ευλογία πραγματικά να ζήσω όλους τους μεγάλους της παλιάς εποχής. Δηλαδή γνώρισα τον Τσαρούχη, τον Χατζηδάκη τον Μίκη Θεοδωράκη τον Παντελή Βούλγαρη στο κινηματογράφο με την Φανέλα με το νούμερο 9.

Δ: Που εκεί τον είχατε λίγο παραπλανήσει του λέγατε ότι ξέρατε από ποδόσφαιρο για να πάρετε το ρόλο.

ΣΤ: Ναι, ναι, τον είχα παραπλανήσει. Εγώ στη ζωή μου δεν ξέρω να λέω όχι και δεν μπορώ να δεχτώ ότι υπάρχουν δυσκολίες ανυπέρβλητες. Για μένα όλα μπορούν να συμβούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αν κατεβάσεις που λέμε Θεό μέσα σου, να είσαι ενθουσιασμένος άρα ένας και Θεός ενθουσιώδης και με τη βοήθεια του Θεού πολύ ταπεινά, με εργατικότητα να πάρεις τα μεγαλύτερα ρίσκα και να μην φοβάσαι, γιατί δεν μπορείς να φοβάσαι και την ίδια στιγμή να λες ότι πιστεύεις στον Χριστό. Ή πιστεύεις ή φοβάσαι. Ή είσαι λοιπόν με τον Θεό ή με τον Μαμωνά. Δεν γίνεται να κρατάς δύο καρπούζια στην ίδια μασκάλη έλεγε ο Χριστός, οπότε εμπιστεύομαι την ζωή μου γιατί πιστεύω στον Χριστό, δεν θα με αφήσει ποτέ, γιατί εγώ δεν αφήνω το ποδαράκι του Χριστού το χεράκι του, να κατέβω κάτω απ’ το ράσο του να προσκυνήσω και να πω Θεούλη μου βοήθησέ με να κάνω το καλύτερο που μπορώ και μπορεί να το κάνει ο Χριστός να σε βοηθήσει αν το ζητήσεις θερμά μέσα απ’ την καρδιά σου.

Δ: Έχετε ζήσει μικρά θαύματα ή μεγάλα μέσα από την προσευχή σας;

ΣΤ: Πάρα πολλά μεγάλα θαύματα. Είχα πάει στην Αστόρια χωρίς λεφτά, είχα πει ψέματα στη γυναίκα μου για να με αφήσει να πάρω τον γιο μου πήγαμε εκεί και δεν είχα ούτε που να μείνω και μπαίνω σε μια εκκλησία και λέω σε παρακαλώ Άγιε μου Δημήτρη μην το κάνεις για μένα εγώ και να πεθάνω τώρα σώσε το παιδί μου, μόνο αυτό σκεφτόμουν κάνε κάτι για το παιδί μου σε παρακαλώ, δεν έχω χρήματα αλλά πρέπει να σπουδάσει, δεν έχω λεφτά να το φέρω σε πανεπιστήμιο ιδιωτικό, ούτε να τον αφήσω μόνο του. Πρέπει να ζήσει ο γιος μου εδώ στην Αμερική που δίνει ευκαιρίες σε όλα τα παιδάκια. Είναι καλοί άνθρωποι οι Έλληνες της Αστόρια είναι safe το περιβάλλον εδώ. Βοήθησε με να βρω δουλειά και πάω να πιώ καφέ με βλέπει αυτούς που είχε το καφέ μου λέει ήμουνα και εγώ ποδοσφαιριστής σε θυμάμαι στη Φανέλα με το εννιά, του λέω ναι πήραμε το καφέ, μετά του λέω επειδή πρέπει να ξενοικιάσω από ένα σπίτι που έμενα έπρεπε να φύγω και να πάω κοντά στο σχολείο που έδινε εξετάσεις ο μικρός καταλαβαίνει ότι δεν είχα που να μείνω και μου λέει θέλεις να μείνεις σπίτι μου για δύο μήνες. Εγώ λέω όχι αποκλείεται λέω δεν γίνεται. Μου λέει το θεωρώ μεγάλη μου τιμή έμεινε ο γιος μου εκεί δύο μήνες έδωσε εξετάσεις μπήκε και όταν γύρισα ετοίμασα το μονόλογο Ασκητική παύλα Αναφορά στο γιό μου ή Αναφορά στον Γκρέκο γιατί δεν μπορούσα να βρω εκεί ηθοποιό το παρουσίασα εκεί με χιόνια το χιόνι να καλύπτει τη μισή πόρτα και να το ξεχιονίζω εγώ με τον γιό μου να κολλάω αφίσες στην Αστόρια με το γιό μου και να βλέπει το γιος μου μια Ελλάδα διαφορετική, συνθήκες διαφορετικές που δεν έβλεπε τον πατέρα του σταρ στη χώρα του αλλά έναν εργαζόμενο άνθρωπο που προσευχόταν στον Θεό με πίστη και έλεγε πάμε μαζί να νικήσουμε ό,τι εμπόδιο υπάρχει έχουμε Θεό μέσα μας οπότε δεν φοβόμαστε και έμαθε να μην φοβάται ή να φοβάται αλλά να έχει σεβασμό πάνω στη ζωή για τη ζωή από τη ζωή. Δηλαδή ένα πράγμα το οποίο μόνο με την προσευχή μπορείς να το καταλάβεις και αυτό να σου δώσει ταπεινότητα και αγωνιστικότητα.

Δ: Μας συγκλονίζεται με όλα αυτά που λέτε. Πάμε πάλι στο καλλιτεχνικό πεδίο. Θυμάστε έντονα τα γυρίσματα Τοπίο στην Ομίχλη με τον Αγγελόπουλο σας καθόρισε την πορεία σας η καλλιτεχνική αυτή συνεργασία.

ΣΤ: Πάρα πολύ γιατί ο Θόδωρος Αγγελόπουλος ήξερε να εμπνέει πλήθη πολύ κόσμο και τα πλάνα του ήταν πάρα πολύ δύσκολα γιατί έπρεπε να γυρίζονται σαν θεατρικές σκηνές. Δεκάλεπτες. Έχει μια μεγάλη μπομπίνα που χωρούσε δεκάλεπτα. Δεν φειδόταν χρημάτων για τα πλάνα του. Πολλές φορές δεν είχε να φάει ο ίδιος για να γυρίσει τις σκηνές του έτσι όπως πίστευε ο ίδιος ότι πρέπει να γίνουν. Είχε πολύ αγάπη για τους ηθοποιούς του και συγκεντρωνόμασταν όλοι να ξεπεράσουμε τα όποια προβλήματα είχε η ταινία. Συνήθως τα προβλήματα ήταν καιρού γιατί ήθελε ο Αγγελόπουλος να έχει σύννεφα παντού αλλά η Ελλάδα δεν έχει σύννεφα. Ακόμα και την άνοιξη προς καλοκαίρι πηγαίναμε σε μέρη που πιθανόν να είναι γκρίζο το τοπίο γιατί το ήθελε να είναι τοπίο στην Ομίχλη και δεν του καθόταν.
Και έλεγε ο Θεός με πολεμάει εμένα τον Θεόδωρο. Είχε χιούμορ αλλά είχε επιμονή και έπρεπε να βρούμε λοιπόν να κάνουμε τέλεια τη σκηνή αυτά τα δέκα λεπτά τη στιγμή που πέρναγε ένα μεγάλο σύννεφο. Μετά μπορεί να καθόμαστε τρεις ώρες να περιμένουμε το άλλο μεγάλο σύννεφο για να βγάλουμε τη σκηνή. Και πολλές άλλες δυσκολίες που τις αντιμετώπιζε πάντα με κουράγιο, με σοφία, με αυταπάρνηση, με θυσία και δινότανε ολόψυχα σε οτιδήποτε έκανε.

Δ: Μετά από όλες αυτές τις κορυφαίες συνεργασίες που έχετε με αυτούς τους ιερούς ανθρώπους στον χώρο της τέχνης, τι συμβουλεύετε το μικρό Τζώρτζογλου;

ΣΤ: Δεν μπορώ να συμβουλέψω κάτι πέρα από να του πω να είσαι ενθουσιασμένος με τη ζωή γιατί μπορείς να ελκύσεις αν το θελήσει η καρδούλα σου να ελκύσεις μεγαλύτερες ευλογίες και η ζωή είναι γεμάτη θαύματα. Άνοιξε την καρδιά σου στην ευγνωμοσύνη και στη συγχώρεση γιατί μόνο όταν συγχωρείς τον εαυτό σου και τους άλλους γίνεσαι καθαρός, αγνός και τότε η ευγνωμοσύνη βγαίνει πεντακάθαρη, αναβλύζει από μέσα σου και είναι μαγνητική δύναμη η ευγνωμοσύνη γιατί έλκει ευλογίες. Και οι δυσκολίες είναι προπονητές μας. Δεν τις βλέπεις σαν αντιπάλους τις δυσκολίες. Ακόμα κι αν είναι άδικες εσύ μένεις ήρεμος, γαλήνιος και ενθουσιασμένος και ορμητικός με πάθος και αδράχνεις τη ζωή από τα κέρατα και την οδηγείς εσύ.
Δεν αφήνεις να σε οδηγεί η ζωή. Είσαι αιτία στα πράγματα και δεν είσαι αποτέλεσμα τους.

Δ: Και αυτή είναι η βασική φιλοσοφία σας που έχετε. Γίνε πρωταγωνιστή στη δικιά σου ζωή.

ΣΤ: Γίνε ο πρωταγωνιστής της ζωής σου που είναι και ο τίτλος των μαθημάτων της ΑΜΚΕ εταιρείας που έχω που λέγεται σκηνή ζωής.

Δ: Μιλήστε μας για αυτή τη συνθήκη. Είναι μία ομάδα σίγουρα πολύ δυνατή, σίγουρα υπάρχει ψυχικό όφελός. Απευθύνεστε σε επαγγελματίες ή απευθύνεστε σε ανθρώπους που δεν μπορούν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους.

ΣΤ: Απευθύνουμε σε οτιδήποτε κινείται και αναπνέει. Άρα ελπίζει και πεινάει για ομορφιά, πεινάει για ποίηση, πεινάει και διψάει να κατεβάσει θεϊκότητα μέσα του και να την μοιραστεί με τους άλλους.
Οπότε δεν έχει σχέση καμία η ηλικία, τα χρήματα, η όρεξη έχεις; Έχεις όρεξη έλα στη σχολή μου και κάτσε 8 ώρες την ημέρα και έχε τα αυτιά σου ανοιχτά.
Χθες είχα καλεσμένο τον κύριο Σωτηρέλη, επίτιμος καθηγητής Σορβόννης, που έχει γνωρίσει όλη την παλιά Αθήνα από καλλιτέχνες και σπουδαίους ανθρώπους. Και ήρθε και μίλησε εδώ στη σχολή στα παιδιά. Αύριο θα έχω τον Σπύρο τον Μπιμπίλα να μιλήσει για τη δικιά του εμπειρία.
Μετά αύριο θα έρθει η Ζήνα η Κουτσελίνη. Έρχονται λοιπόν άνθρωποι από όλους τους χώρους, πετυχημένοι, που καταλάβανε ότι κουβαλάνε θεϊκότητα και την προστατεύσαν αυτή τη θεϊκότητα που έχουν πέρα από οτιδήποτε χαμερπές, βαρεμένο, ηλίθιο, ξεχασμένο, μίζερο υπάρχει στη ζωή. Τα εμπόδια πάντα είναι προσωπικά δικά μας, ασχέτως αν εξωτερικεύονται στην πραγματικότητα αλλά από εμάς ξεκινάνε και είναι τα εσωτερικά μας εμπόδια να πιστέψουμε ότι είμαστε θεοί. Όπως είπε ο Χριστός όμως. Είστε θεοί. Μπορείτε να κάνετε μεγαλύτερα θαύματα από ότι εγώ. Αλλά δεν το πιστεύουμε. Εμείς πιστεύουμε στην αδυναμία μας, στις αρνητικές μας σκέψεις, πιστεύουμε στον εφιάλτη, τον κοινό, ότι δεν υπάρχουν λεφτά, δεν είμαι αρκετά καλός, δεν είμαι αρκετά όμορφος, δεν είμαι αρκετά καλλιτέχνης. Πιστεύουμε στα ψέματα της σκοτεινής μας πλευράς.
Ο Ηνίοχος στους Δελφούς κρατάει δύο άλογα. Το ένα είναι λευκό και το άλλο μαύρο. Αν αφήσεις το μαύρο να σε οδηγήσει θα πηγαίνεις από εφιάλτη σε εφιάλτη. Πρέπει να δυναμώνεις το άσπρο άλογο με τη σκέψη σου, με την αγάπη σου, με το πάθος σου και να αφήσεις το μαύρο άλογο που δεν μπορείς να το σκοτώσεις, να το αφήσεις να αδυνατήσει και να μην του δίνεις σημασία. Ας το να υπάρχει, αλλά πεινασμένο και να σε οδηγεί το λευκό άλογο της ψυχής σου.

Δ: Άρα μαθήματα ζωής δίνεται σε αυτή την σχολή, μαθήματα αισιοδοξίας με πολύ μεγάλο ψυχικό κέρδος. Μιλήστε μας και λίγο πρακτικά μπορούν να συνδεθούν οι ομογενείς μας σε αυτό το κόνσεπτ, έστω διαδικτυακά.

ΣΤ: Ναι. Μπορούνε όποιος μπει στο www.stratostzortzoglou.gr να βρει μέσα, έχω διάφορα τμήματα και τηλέφωνα, οπότε μπορούν να με πάρουν τηλέφωνο και να κάνω μαθήματα προσωπικά ο ίδιος στον καθέναν ξεχωριστά. Και αν ας πούμε μιλήσω με αρκετούς ανθρώπους στην Αμερική. Μπορούμε να φτιάξουμε μια ομάδα να κατεβάσω τα δίδακτρα γιατί θα έχω περισσότερο κόσμο οπότε θα πέσουν τα δίδακτρα θα συγκεντρωθούν δέκα άτομα δεκαπέντε και να με πάρουν τηλέφωνο και να μου πούνε είμαστε πέντε άτομα. Αμέσως τα δίδακτρα θα κατεβούνε. Οπότε θα είναι για όλες τις τσέπες και εγώ θα χαλάω μία ώρα. Μπορεί σε δεκαπέντε άτομα να κάνουμε δύο ώρες. Πέφτουν τα δίδακτρα, μαθαίνουν υποκριτική μέσω αυτοβελτίωσης αλλά αυτοβελτιώνονται κιόλας μέσω υποκριτικής γιατί αυτά τα δύο συνδέονται και όλοι έχουμε όφελος. Μπορούμε να τα κάνουμε και τρίωρα τα μαθήματα. Όποιοι θέλουν, ας μπουν στο www.stratostzortzoglou.gr να βρουν τα τηλέφωνα και να με πάρουν είτε προσωπικά μαθήματα είτε σε ομάδες.

Δ: Πάρα πολύ ωραία πολύ ενδιαφέρον αυτό θα το επικοινωνήσουμε και εμείς στην εκπομπή μας και με τα γραφικά όπως πρέπει .Πάμε να μιλήσουμε και για ένα άλλο θέμα που είναι σε επικαιρότητα. Θέλω να αναφερθώ στη Βάνα Μπάρμπα που αντιμετώπισε τώρα και ένα πρόβλημα υγείας. Ήσασταν δίπλα στο πλευρό της.

ΣΤ: Δεν είμαι απλώς στο πλευρό της. Είμαι πολλά χρόνια δίπλα της. Είμαστε κουμπάροι, πολύ φίλοι. Αγαπιόμαστε από το 2000 γίναμε φίλοι, κολλητοί και πιο πριν γνωριζόμασταν. Η Βάνα δεν έπαθε μικρό ατύχημα ήταν μεγάλο και άρχισε να δυσκολεύεται να αρθρώσει το λόγο. Έπαθε εγκεφαλικό, μικρό. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι είναι πολύ ευαίσθητη και σε ορισμένα θέματα αγχώνεται πάρα πολύ. Όπως είναι η κορούλα της, την οποία τη λατρεύει η Βάνα και η Φαίδρα, η κόρη της, λατρεύει τη μάνα της. Έχει αγωνία, λοιπόν, για το παιδί της η Βάνα. Συνεχώς αυτό το πράγμα. Η Βάνα είναι ένας άνθρωπος που δίνεται σε όλους. Στον πατέρα της, στα αδέρφια της. Έχει φάει προδοσίες. Πολλές φορές έχει ξεγελαστεί και ίδια. Έχει πιστέψει ανθρώπους που δεν έπρεπε να πιστέψει. Αυτά με τον καιρό όμως μεγαλώνουν μέσα της και κάποια στιγμή, αν δεν έχεις γαλήνη στη ζωή σου και δεν αφεθείς στην ομορφιά του Θεού και δεν αποστασιοποιηθείς από τα προβλήματα γιατί καμιά φορά το σκοτάδι και τα πολλά προβλήματα σου θολώνουν το μυαλό, την κρίση. Άρα διογκώνονται γιατί μπαίνει συναίσθημα και από εκεί που είναι στο 20% γίνεται 80%. Εκεί παθαίνεις τον εγκεφαλικό. Τώρα πρέπει να κάνει η Βάνα και μάλιστα μου είπε ότι θα έρθει στη σχολή μου να κάνει μαθήματα αυτοβελτίωσης μαζί τα προβλήματα του 80% θα το κατεβάσουμε στο 20%, στο 10% και αν βάλεις και προσευχή μέσα σου τότε λύνονται όλα γιατί μπαίνει ο Χριστός. Εγώ πιστεύω πάρα πολύ στη δύναμη του Χριστού, στην προσευχή, στην εξομολόγηση, στη θεία κοινωνία και δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτά.

Δ: Σήμερα έχω την αίσθηση ότι το γνωρίζουμε μία άλλη πλευρά του Στράτου Τζώρτζογλου που δεν την είχα έτσι κάνει πολύ φόκους και πραγματικά με έχετε εντυπωσιάσει. Θυμόσαστε την πορεία, την επαγγελματική με την Βάνα με πολύ αγάπη να υποθέσω. Είναι κάποια συνεργασία που έχει ξεχωρίσει ιδιαίτερα που την έχετε κρατήσει στο αρχείο του μυαλό και της καρδιάς;

ΣΤ: Από δουλειές. Έχω κρατήσει «τον ήχο του όπλου», την πρώτη μου δουλειά σε σκηνοθεσία Κούν. Έχω κρατήσει τη Μικρή Πόλη σε σκηνοθεσία Μήνου Βολανάκη. Έχω κρατήσει το θάνατο εμποράκου σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασέν. Έχω κρατήσει την επαφή μου με το αρχαίο θέατρο δύο φορές. Μία φορά με την Συνοδινού το 1997 που έκανα τον Πολυνίκη με πολύ σημαντικούς ηθοποιούς στην Επίδαυρο ήταν η χρονιά που γεννήθηκε ο γιος μου, 1997. Εμείς ανοίξαμε τα Επίδαυρια, 16 Ιουνίου για την ακρίβεια. Η άλλη μου επαφή με το αρχαίο δράμα ήταν στο ρόλο του Διονύσου στις Βάκχες του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας που το πήγαμε δύο χρόνια σε σκηνοθεσία Τάσου Ράντζου και Νικήτα Τσακίρογλου. Επίσης, έχω κρατήσει την πρώτη μου φορά που πήγα στην Αστόρια και έκανα την Ασκητική, γιατί έπαιζα με το γιό μου και τώρα ξανά «Τον ήχο του όπλου» από θέατρο τουλάχιστον αυτά. Από κινηματογράφο ήταν η Φανέλα με το νούμερο 9, το τοπίο στην ομίχλη του Αγγελόπουλου, το πάνω-κάτω και πλαγίως του Μιχάλη Κακογιάννη. Επίσης, έχω κρατήσει μέσα στη καρδούλα μου και τη δουλειά με τη Βάνα Μπάρμπα, το σημάδι του έρωτα όπως και η κωμωδία το ιδιαίτερα για κλάματα με την Αλιμπέρτη. Αλλά θεωρώ ότι ο πιο ευλογημένος ρόλος που έχω παίξει στη ζωή μου και το λέω σε εισαγωγικά το ρόλος, είναι του πατέρα. Γιατί αυτό μου έδωσε μεγάλη προοπτική να αγαπήσω όλα τα παιδιά της γης. Βλέπω νέους ή ανθρώπους που μπορεί να είναι μεγάλοι σε ηλικία, αλλά θέλουν να είναι νέοι.
Οπότε γίνονται στα μάτια μου πέντε χρονών και θέλω να τους δώσω ό,τι καλύτερο έχω μέσα στην καρδιά μου και αυτό με αναζωογονεί μου δίνει πάθος, ενθουσιασμό και στόχο.

Δ: Μπαίνετε συχνά όμως και σε ένα άλλο ρόλο του θεατρικού παραγωγού.
Είναι πολύ δύσκολη η συνθήκη για εσάς; Βέβαια, ο κόσμος πιστεύει ότι οι θεατρικοί παραγωγοί θησαυρίζουν, αλλά η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική.

ΣΤ: Ο κόσμος μπορεί να πιστεύει ότι βγαίνει στα εξώφυλλα των περιοδικών είσαι πάμπλουτος. Επίσης, μπορεί να πιστεύει ότι όλες οι ξανθιές είναι πόρνες. Επίσης, μπορεί να πιστεύει ότι όλοι οι ηθοποιοί περνάνε από κρεβάτια. Υπάρχουν διάφορες μυθολογίες που επικρατούν σε διάφορα στρώματα της κοινωνίας και σε διαφορετικούς ανθρώπους. Οπότε, δεν μας ενδιαφέρει τι λέει ο κόσμος και τι πιστεύει ο κόσμος απλώς, η αλήθεια είναι ότι όποιος θέλει να δοκιμάσει, μπορεί να δει τι είναι εύκολο επάγγελμα του σκουπιδιάρη, ας πάει να γίνει σκουπιδιάρης να δει ότι δεν είναι εύκολο.
Όπως η νοσοκόμα δεν είναι καθόλου εύκολο να γίνεις, γιατί η μαμά μου πέθανε και είδα τι δουλειά κάνουν οι νοσοκόμες στα νοσοκομεία και πόσο υπεράνθρωπες προσπάθειες βάζουν για να σε κρατήσουν καθαρό, υγιή και χαρούμενο. Υπάρχουν, λοιπόν, επαγγέλματα που είναι άγια. Η νοσοκόμα είναι άγιο επάγγελμα. Το να είσαι σκουπιδιάρης και να πηγαίνεις στους κάδους και να βγάζεις τα σκουπίδια της πόλης είναι άγιο επάγγελμα. Έχω δει γυναίκα να σκουπίζει το δρόμο, επτά η ώρα το πρωί και εγώ ήμουν στο δωμάτιό μου και το σκούπιζε με επιμέλεια και με μεγάλη χαρά, λες και ήταν σπίτι της. Αυτό αγιοποίησε το επάγγελμά της και την έκανε να μοιάζει αγία σ’ εμένα και δεν την έβλεπε κανείς. Δεν το έκανε δηλαδή για τα μάτια κάποιου. Οπότε το να είσαι θεατρικός παραγωγός έχει πολλούς κινδύνους. Μπορείς να χάσεις λεφτά, τη ζωή σου, ενέργεια, τα πάντα, αλλά δεν παύει να είναι ένα ξεχωριστό επάγγελμα.

Δ: Έχετε χάσει χρήματα εσείς.

ΣΤ: Ένα εκατομμύριο ευρώ μου είχε κλέψει ένας λογιστής κάποτε και έκανα 15 χρόνια να τα ξεχρεώσω.

Δ: Μάλιστα, συγκλονιστικό νούμερο.

ΣΤ: Δεν έπαθα καρκίνο, δεν έχασα τα μαλλιά μου, δεν άσπρισαν τα μαλλιά μου και εγώ το θεώρησα ότι go ahead, go on. The show must go on, οπότε ξέχνα το, βγάλ’ τα πλήρωσε τα γεια. Συγχώρησα μέσα μου και τον κλέφτη και όλους.

Δ: Μας δίνετε μαθήματα ήθους και αναστήματος αυτή τη στιγμή με όλα αυτά που μας λέτε.

ΣΤ: Τέλος πάντων, αυτό έγινε σε μένα.

Δ: Θα τολμήσετε έτσι να κάνετε και άλλες παραγωγές;

ΣΤ: Βεβαίως, δεν χάνω το κουράγιο μου ποτέ. Όσο υπάρχει Θεός, δεν φοβάμαι τίποτα.

Δ: Είναι αυτό που λέμε, κανένας ποτέ δεν πάει χαμένος. Έρχονται έτσι τα πράγματα, με ένα μαγικό τρόπο και βρίσκουμε το δρόμο μας. Είστε σε επαφή με παιδιά, όπως είδαμε. Διδάσκεται, κρατάτε μια πολύ ωραία σχέση με τους μαθητές σας. Τι τους συμβουλεύετε;

ΣΤ: Λέω την ιστορία της ζωής μου και αυτό που πιστεύω κάθε στιγμή και μπορεί εξωτερικά να μην μοιάζει ότι συμβαδίζουν τα λόγια μου. Να λέω λοξές αλήθειες. Αλλά είμαι πολύ αυθόρμητος και αυτό που θέλω να τους επικοινωνήσω τους το επικοινωνώ.

Δ:Τους παροτρύνετε να ακολουθήσουν το επάγγελμα του ηθοποιού;

ΣΤ: Τους παροτρύνω να ακολουθήσουν την αναπνοή της ζωής τους, να αναπνέουν σωστά, να στέκονται σωστά, να είναι γαλήνιοι και να έχουν σώα στα φρένα, να έχουν ένα κομπιούτερ στον εγκέφαλο με δισεκατομμύρια πληροφορίες, να βγάζουν τους ιούς από τον εγκέφαλο και να ζουν τη ζωή. Ό,τι δουλειά και να κάνουν είναι άγια. Φτάνει να την κάνουν με αγάπη.

Δ:Ακόμα και αν αντιδρούν οι γονείς τους; Συνήθως στις εκπομπές ρωτάω τους καλλιτέχνες που έχουν παιδιά που ασχολούνται με την τέχνη και μου λένε όλοι με ένα στόμα μια φωνή όταν μας είπε ο γιος μου ή η κόρη μου ότι θα γίνει ο ηθοποιός αντιδράσαμε πολύ έντονα και αρνητικά.

ΣΤ: Ναι και εμένα, η μαμά μου φώναξε την αστυνομία για να μην πάω στο υπόγειο του θέατρου τέχνης γιατί στο υπόγειο παίρνουμε ναρκωτικά. Λογικά είναι όλα αυτά. Τι να κάνουμε τώρα αν κάποιος είναι καλλιτέχνης, πραγματικά καλλιτέχνης, δεν πρέπει κανείς να τον σταματήσει και να του φιμώσει την καλλιτεχνική του πλευρά γιατί όλοι έχουμε ένα μικρό ποιητή που θέλει να εκφραστεί μέσα μας και όλοι πρέπει να περάσουμε από την τέχνη. Ακόμα και αν είναι ζωγραφική στο σπίτι μόνος σου και ζωγραφίζεις πίνακες, είναι πολύ όμορφο να ζωγραφίσεις σπίτι σου, να παίζεις πιάνο σπίτι σου, θέατρο δεν μπορείς να παίξεις σπίτι σου γιατί θα γίνεις παλαβός, αλλά μπορείς να βρεις μια ομάδα και να πηγαίνεις τις Κυριακές να παίζεις, έστω ερασιτεχνικά και ό,τι δουλειά και να κάνεις είναι καλό να βάζεις τέχνη και να βγάζεις τον καλλιτέχνη από μέσα σου. Μην γίνει πεζή η ζωή σου, να είσαι στον ελάχιστο βαθμό ποιητικός και σε όλες αυτές τις μανάδες και στους πατεράδες που φοβούνται θα τους έλεγα ένα ποίημα του Ελύτη. Αχ! Η αίγλη της νεότητας είναι ως ένα σημείο η αίγλη του σφάλματος. Ζηλιάρηδες γέροι που όλα σας τα έχετε προβλέψει, μωρέ δεν θα έρθει ποτέ, ποτέ, ποτέ το αηδόνι της σωφροσύνης να λαλήσει πάνω από τα κεφάλια σας. Μωρέ δεν θα έρθει, δεν θα έρθει.

Δ: Υπέροχη επαγγελία να θυμίσουμε και τα τρία τ του Ελύτη, τόλμη, ταλέντο και τύχη. Βέβαια όλα αυτά πρέπει να περιέχουν και την τύχη και τις καλές συγκυρίες. Ολοκληρώνοντας αυτή την όμορφη, ευγενική, ειλικρινή και γνήσια συζήτησή μας θα ήθελα να κλείσουμε με ένα δικό σας μήνυμα προς την Ομογένεια με δεδομένο ότι εσείς θα επισκεφτείτε σύντομα την Ομογένεια καλώς σε αυτή την περιοδεία Βροχή τα βέλη.

ΣΤ: Θα κλείσω λοιπόν και θα πω ένα μικρό απόσπασμα από ένα γράμμα που έγραψα στο γιό μου.
Μπορεί να είσαι ελαττωματικός, ανήσυχος και μερικές φορές ενοχλημένος. Αλλά να θυμάσαι ότι η ζωή σου γιε μου είναι η μεγαλύτερη επιχείρηση στον κόσμο. Μόνο εσύ μπορείς να τη σταματήσεις από την πτώση. Πολλοί είναι εκείνοι που σε εκτιμούν και σε θαυμάζουν και σε αγαπούν και δεν το ξέρεις. Αλλά υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους είσαι ξεχωριστός. Θέλω να σου θυμίσω ότι ευτυχία δεν είναι να έχεις ουρανό χωρίς καταιγίδες, να περπατάς χωρίς ατυχήματα, να δουλεύεις χωρίς κούραση, προσωπικές σχέσεις χωρίς απογοητεύσεις. Το να είσαι ευτυχισμένος είναι να βρίσκεις δύναμη στη συγχώρεση, ελπίδα στις μάχες, ασφάλεια στο φόβο, αγάπη στη διχόνοια. Το να είσαι ευτυχισμένος δεν σημαίνει μόνο να εκτιμάς το χαμόγελο αλλά και να αναλογίζεσαι τη θλίψη. Δεν έχει να κάνει μόνο με την ανάμνηση της επιτυχίας αλλά και με την εκμάθηση των μαθημάτων της αποτυχίας. Δεν είναι μόνο να έχεις χαρά με το χειροκρότημα αλλά να έχεις χαρά στην ανωνυμία. Το να είσαι ευτυχισμένος είναι να αναγνωρίζεις ότι η ζωή αξίζει να ζεις παρόλες στις προκλήσεις, τη θλίψη, τις παρεξηγήσεις και τις στιγμές συναισθηματικής και οικονομικής κρίσης. Το να είσαι ευτυχισμένος δεν είναι πεπρωμένο αλλά κατάκτηση για εκείνους που ξέρουν να ταξιδεύουν με όλο τους το είναι.
Το να είσαι ευτυχισμένος σημαίνει να σταματήσεις να είσαι θύμα προβλημάτων και να γίνεις ο ηθοποιός της δικής σου ιστορίας. Να γίνεις ο σκηνοθέτης της δικής σου ιστορίας. Να γίνεις ο σεναριογράφος της δικής σου ιστορίας. Είναι σαν να περπατάς μέσα σε ερήμους έξω από τον εαυτό σου αλλά να καταφέρνεις να βρεις μια όαση βαθιά στην ψυχή σου. Είναι να ευχαριστείς το Θεό κάθε πρωί για το θαύμα της ζωής. Το να είσαι ευτυχισμένος δεν είναι να φοβάσαι τα δικά σου συναισθήματα.
Το θέμα είναι να μιλάς για τον εαυτό σου. Να έχεις το θάρρος να ακούς όχι ακόμα και από τους ανθρώπους που αγαπάς. Έχει να κάνει με το να έχεις την αυτοπεποίθηση να δέχεσαι κριτική ακόμα κι αν είναι άδικο. Είναι αγκαλιές παιδιών, αγκαλιές γονέων, ποιητικές στιγμές με φίλους ακόμα κι αν μας πληγώνουν. Το να είσαι ευτυχισμένος σημαίνει να αφήνεις να ζήσεις το ελεύθερο, χαρούμενο και απλό πλάσμα που ζει στον καθένα μας. Το να είμαι ώριμος σημαίνει να λέω ότι ναι, έκανα λάθος. Να έχεις το θάρρος να πεις συγχωρέσε με. Να έχεις την ευαισθησία να λες σε χρειάζομαι. Να έχεις την ικανότητα να λες σε αγαπώ, σε αγαπώ, σε αγαπώ. Εύχομαι η ζωή γιέ μου, η ζωή σου, η όμορφη, η ευλογημένη ζωή σου να γίνει ένας κήπος ευκαιριών για να είσαι ευτυχισμένος. Μακάρι να είσαι λάτρης της χαράς, στις πηγές σου. Μακάρι να είσαι φίλος με σοφία και ειρήνη στους χειμώνες σου.
Και όταν κάνεις λάθος την πορεία, ξεκινάς ξανά. Ξανά! Θα είσαι πιο παθιασμένος με τη ζωή και θα ανακαλύψεις ότι το να είσαι ευτυχισμένος. Χρησιμοποίησε δάκρυα για να ανεχτείς το νερό. Χρησιμοποίησε τις απώλειές σου για να οξύνεις την υπομονή σου. Χρησιμοποίησε την ευχαρίστηση για να εξαλείψεις τον πόνο. Χρησιμοποίησε εμπόδια για να ανοίξεις παράθυρα ευθυμίας. Ποτέ μην εγκαταλείπεις τον εαυτό σου. Ποτέ μην εγκαταλείπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Ποτέ μην εγκαταλείπεις την ευτυχία, γιατί η ζωή είναι ένα σόου που δεν πρέπει να χάσεις.

Δ: Σας ευχαριστούμε από καρδιάς για αυτήν την μοναδική συνέντευξη. Πραγματικά δεν μας εμπνέετε μόνο από το ταλέντο σας, από το πάθος σας για την τέχνη. Μας εμπνέει η αλήθεια σας.

ΣΤ: Να είστε καλά.

Δ: Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ που ήσασταν απόψε κοντά μας. Πραγματικά ήταν μία μοναδική και πολύ ξεχωριστή συζήτηση αυτή που είχαμε με τον Στράτο Τζώρτζογλου. Είναι πραγματικά ένας καλλιτέχνης που ξεχωρίζει και μας εμπνέει με το πάθος του αλλά και με την αλήθεια του. Εμείς θα τα πούμε στην επόμενή μας συνάντηση. Μέχρι τότε να είστε όλοι καλά και να θυμόσαστε ότι μπορείτε να είστε και εσείς ο πρωταγωνιστής της δικής σας ζωής.