Ρεγγίνα Μακέδου: Άρχισε και πάλι να γυμνάζεται

Η Ρεγγίνα Μακέδου βιώνει μία δύσκολη περίοδο ωστόσο δεν το βάζει κάτω.

Η γυμνάστρια και χορεύτρια Ρεγγίνα Μακέδου, που έγινε ευρέως γνωστή μέσα από τη συμμετοχή της στο show «Dancing with the Stars», έχει υποβληθεί σε μεταμόσχευση μυελού των οστών.

Yπήρξαν, ωστόσο, κάποιες επιπλοκές και αναγκάστηκε να εισαχθεί στο νοσοκομείο προκειμένου να υποβληθεί σε έναν νέο κύκλο αρκετά επίπονων θεραπειών.

Φαίνεται πως τα πράγματα πηγαίνουν καλύτερα τις τελευταίες ημέρες και έτσι η Μακέδου αποφάσισε να αρχίσει και πάλι τη γυμναστική.

Φυσικά, ασκείται σε χαλαρούς ρυθμούς χωρίς να εξαντλεί τον οργανισμό της.

Όπως αποκάλυψε μέσω ανάρτησής της στον προσωπικό της λογαριασμό στο Ιnstagram, άρχισε να κάνει ποδήλατο – χωρίς αντιστάσεις- καθώς η άσκηση αποτελεί μέρος της αποκατάστασής της.

Πριν από λίγες ημέρες και μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, η Μακέδου ενημέρωσε τους διαδικτυακούς της φίλους για την πορεία της υγείας της και την απώλεια των κιλών της, κατά τη διάρκεια της τελευταίας φωτοθεραπείας.

«Μου λέτε πολλοί ότι αδυνάτισα… Έχασα 17 κιλά σε 50 μέρες. Μη με πείτε τυχερή, δεν μου αρέσει καθόλου.

Έχω χάσει μυϊκή μάζα και απλά έχω 2 πόδια καλαμάκια. Δε μπορούσα να φάω για πάρα πολλές μέρες, αλλά και τα φάρμακα πολλές φορές κόβουν την όρεξη.

Να σας πω την αλήθεια, πήρα ήδη 2 κιλά. Χάρηκα τόοοσο πολύ βέβαια. Τα πήρα σε 2 εβδομάδες τρώγοντας μόνο μακαρόνι, ρύζι, πατάτα, καααάθε μέρα.

Είναι κάτι που φυσικά συμβαίνει σε πολλούς… Δεν έχω σκοπό να πάρω και τα 17» έγραψε αρχικά η Μακέδου.

Και συνέχισε: «Όλοι εδώ στα εξωτερικά που παλεύουμε, παλεύουμε όσο πιο αισιόδοξα μπορούμε…

Με τις θεραπείες μας, τις εξετάσεις μας, τα άγχη μας, τους φόβους μας. Κάθε επίσκεψη είναι ένα ‘σε παρακαλώ Θεέ μου να ‘μαι καλά’ για όλους μας και είμαστε πολλοί!

Το ότι βγαίνω φωτογραφίες δεν σημαίνει ότι είμαι καλά και όλα τελείωσαν.

Ο δρόμος είναι πολύ μεγάλος, απλά τον περπατάω όποτε μπορώ με τρέλα.

Γενικά η διαδικασία της αποκατάστασης όπως έχω ξαναπεί, δεν είναι εύκολη.

Και εγώ πέφτω, και κλαίω, και φοβάμαι, και νευριάζω, είμαι άνθρωπος.

Προσπαθώ πολύ να κρατήσω μία θετική στάση κυρίως για μένα, αλλά και για τους δικούς μου που τελικά αυτοί με κρατάνε όρθια. Όμως κάθε μέρα, κάθε μέρα μόλις ανοίγω τα μάτια μου χαμογελάω και λέω ευχαριστώ.

Και πάντα, ακόμα και όταν είμαι στα κάτω μου, βρίσκω τον λόγο να πω ευχαριστώ».