6 Μαΐου 2022 09:00
Στέφανος Κορκολής: «Ξεκίνησα από μια κασέτα που δεν έφτασε ποτέ στη Νάνα Μούσχουρη».
«Δεν ξορκίζω την περίοδο που ήμουν τραγουδιστής. Αφού δεν είναι το καλύτερό μου να τραγουδάω. Δεν κατάλαβα γιατί έγινε όλο αυτό εκείνη την περίοδο. Τα τραγούδια εκείνα τα είχα στείλει για τη Νάνα Μούσχουρη, αλλά δεν τα είχε στείλει ο παραγωγός της. Σκέφτηκα πόσες κασέτες σάπισαν στα συρτάρια παραγωγών, γιατί δεν μπήκε κάποιος στον κόπο να τα ακούσει. Έτσι τραγούδησα εγώ αυτά τα τραγούδια. Από μια κασέτα που δεν έφτασε ποτέ, ξεκίνησα».
«Τότε είχα ακούσει τα πάντα όταν γύρισα στην pop από τους πιο λόγιους. Αλλά τελικά ο κόσμος είναι ο κριτής. Δεν έβαλα ποτέ όρια και σύνορα στη δουλειά μου. Είμαι σε διαρκή αναζήτηση μουσικά. Δεν μπορώ να κάτσω ήσυχος. Η μουσική είναι μία και το πιστεύω ακράδαντα. Το κάθε τι μπαίνει εκεί που θέλει η ψυχή μου, οι νότες είναι συγκεκριμένες». Τόνισε ο Στέφανος Κορκολής.
Ο παρουσιαστής του ανέφερε τις φήμες που λένε ότι ο Κορκολής είναι ο μόνος που μπορείς να του παραγγείλεις μουσική και να είσαι βέβαιος για το αποτέλεσμα. «Μου αρέσει να ντύνω μια εικόνα. Το όνειρό μου πάντα, αφού κατέληξα σε κάποια πράγματα, κατάλαβα ότι αυτό που με γοητεύει είναι να γράφω μουσική για ένα concept. Αντλώ έμπνευση από το κάθε θέμα και έτσι λειτουργώ». Ήταν η απάντηση του συνθέτη.
«Υπάρχουν περίοδοι που στερεύω.Πολλές φορές. Στον δεύτερο εγκλεισμό είχα άρνηση να πάω στο πιάνο μου. Η σχέση μου με το πιάνο είναι καθημερινή. Έχουν υπάρξουν πολλά μεγάλα διαστήματα που είχα κενό. Δεν κατέβαινε τίποτα. Υπάρχουν και περίοδοι που δεν σταματάω και είναι οι περίοδοι που είμαι πιο ευτυχισμένος. Η συγκίνηση από ανθρώπους που υπεραγαπώ μου φέρνουν έμπνευση, όπως με τον πατέρα μου που έχω χάσει. Στα υπόλοιπα όχι. Η έμπνευση είναι ο πιο απρόσμενος και αδιάκριτος επισκέπτης. Τρέχω να βρω μολύβι και χαρτί ή σηκώνομαι από το κρεβάτι μου για να καταγράψω κάτι. Δεν έχω όμως εξωτερικά ερεθίσματα».
«Περνάω ακόμα περιπέτειες. Όταν βρίσκομαι σε έξαρση έμπνευσης, δεν με προσέχω όσο θα όφειλα. Έχω μπει σε ένα πρόγραμμα, ξυπνάω νωρίς, δεν κοιμάμαι αργά, κάνω τη γυμναστική μου, ώστε να έχω ισορροπία. Στον εαυτό μου δεν μπορώ να πω stop όταν έρχεται η έμπνευση».
«Υπήρχε πιάνο, όμως εγώ δεν είχα πάει να το ακουμπήσω και είχαν απογοητευτεί οι γονείς μου. Μια μέρα με πήγε ο μπαμπάς μου σινεμά να δω την πρώτη ταινία. Ήμουν 4 ετών και γυρνώντας, λέει η μητέρα μου τι κατάλαβες από το έργο, λέω τη μουσική, να στην παίξω στο πιάνο. Έκατσα και το έπαιξα κανονικά. Την άλλη μέρα πήγα σε δύο σολίστ και τους είπαν να μην με πάνε στο ωδείο. Μάθαινα τις νότες ανάποδα, δεν καταλάβαινα γιατί πρέπει να σημειώνω αυτό που παίζω. Στα 11 αποφάσισα μόνος να πάω ωδείο.Ήμουν ανήσυχος. Πέρασα εφηβεία δύσκολη, ήρθε η αρρώστια της μητέρας μου. Τότε αντέδρασα, αλλά αγαπούσα πολύ τα μαθηματικά. Το τελείωσα το σχολείο κουτσά στραβά και έφυγα κατευθείαν για το Παρίσι. Εκεί έμεινα 10 χρόνια και μετά άρχισα να πηγαίνω και να έρχομαι».
