2 Νοεμβρίου 2020 19:30
Το αγοροκόριτσο από την Αρκαδία πέρασε από τα γήπεδα ως αθλήτρια και ρεπόρτερ, αλλά τελικά βγήκε νικήτρια στο παιχνίδι της ζωής, στέλνοντας το δικό της μήνυμα πρόληψης και υγείας
Βράδυ Κυριακής, 25 Οκτωβρίου 2020. Η παρουσιάστρια της «Αθλητικής Κυριακής» Ελενα Μπουζαλά ρίχνει μια τελευταία ματιά στις σημειώσεις της κι ύστερα ζητάει από τον αρχισυντάκτη την άδεια να ξεκινήσει την εκπομπή με δύο δικά της λόγια. Εκείνος καταλαβαίνει, τα φώτα του στούντιο ανάβουν, το φως της Ελενας μοιάζει να είναι ακόμη πιο δυνατό: «Επειδή σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου του Μαστού και επειδή έχω ζήσει την εμπειρία, θέλω να πω μόνο δύο πράγματα: το πρώτο είναι πρόληψη, πρόληψη, πρόληψη. Κάνουμε τις εξετάσεις μας τακτικά και ευλαβικά. Γιατί η έγκαιρη διάγνωση κυριολεκτικά σώζει ζωές… Το δεύτερο είναι ότι δεν το βάζουμε ποτέ κάτω, ακόμα και όταν αισθανόμαστε ότι δεν αντέχουμε άλλο. Γιατί η πραγματική δύναμη δεν έρχεται από αυτά που μπορούμε να κάνουμε, αλλά ξεπερνώντας αυτά που πιστεύαμε ότι δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε. Και μια συμβουλή προς τους άνδρες: μην αφήσετε πότε τη γυναίκα σας μόνη της να περάσει μία τέτοια δοκιμασία, σταθείτε δίπλα της. Καμιά γυναίκα δεν πρέπει να το περάσει μόνη της αυτό». Το μήνυμά της ταξιδεύει στα social media με ταχύτητα φωτός, κάποιοι εκπλήσσονται μπροστά στην είδηση που κατάφερε να βρεθεί για τρία ολόκληρα χρόνια εκτός κουτσομπολίστικων γηπέδων, το τρίποντο «ενημέρωση – πρόληψη – γκολ» είναι δικαιωματικά δικό της…
Η διάγνωση, το χειρουργείο και η επόμενη μέρα
Είναι 2017, λίγο μετά την παρουσίαση της Eurovision, όταν σε έναν τακτικό έλεγχο μαστογραφίας ο γιατρός βρίσκει στο στήθος της Ελενας κάτι ανησυχητικό. Λίγο διάστημα πριν αυτό το παράξενο γρομπαλάκι που άλλοτε εμφανιζόταν και άλλοτε όχι, το ’χε ψηλαφίσει και η ίδια. «Είπα να το ψάξω περισσότερο, δεν άκουσα όσους μου είπαν “άσʼ το λίγο καιρό και θα το δεις”. Δεν ήθελα να το δω σε έναν, δύο ή έξι μήνες, αλλά την ίδια στιγμή. Πώς ένιωσα όταν ο γιατρός μού ανακοίνωσε πως ήταν καρκίνος; Σαν να έπαθα λάστιχο… Είπα: “Ω, ρε γαμώτο. Πρέπει να βγάλουμε το λάστιχο, να βάλουμε καινούριο και να προχωρήσουμε…”. Δεν έπαθα σοκ, αρνήθηκα κάθε μορφή μοιρολατρίας. Πήγα για επέμβαση αφαιρώντας από μέσα μου ακόμη και την παραμικρή υποψία… Ακολούθησα πιστά όσα έπρεπε να γίνουν ακόμη και για λόγους προληπτικούς. Μπήκα στο χειρουργείο, έκανα την επέμβαση, την πλαστική, ανάρρωσα και πήρα ξανά μπρος», αφηγείται με μια δύναμη που δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία για το μετά: «Δέκα μέρες μετά το χειρουργείο αποφάσισα να πάω ξανά στη δουλειά. Τι να έκανα στο σπίτι; Να κοιτάζω το ταβάνι; Ηθελα να συνεχίσω τη ζωή μου. Τα ρεπορτάζ, την εκπομπή, όλα όσα αγαπούσα κι έπρεπε να κάνω. Δεν ένιωσα την ανάγκη να κάτσω να ξεκουραστώ, δεν είχα κάτι να σκεφτώ. Οχι. Δεν φοβήθηκα ποτέ τον θάνατο ούτε ως ενδεχόμενο. Δεν ήθελα να μπω στη διαδικασία. Ηθελα να κάνω αυτά που έπρεπε να γίνουν και να προχωρήσω μπροστά».
Επιστρέφουμε για λίγο στα της δουλειάς. Στην «Αθλητική Κυριακή», που τόσο αγαπά να παρουσιάζει με τον Τάσο Κολίτζα, στο ραδιόφωνο της EΡΑ Σπορ: «Χαίρομαι που είμαι μέλος αυτής της προσπάθειας. Είμαι ευλογημένη γι’ αυτό και ευγνώμων σε όλους», «Θέλω να τονίσω σε όλες τις γυναίκες πως είναι πολύ σημαντικό να κάνεις τακτικές εξετάσεις. Ακούω γυναίκες που λένε “θα πάω τον άλλο μήνα. Εχω δουλειά, έχω το σπίτι, έχω το παιδί, έχω υποχρεώσεις, έχω αυτό κι εκείνο και το άλλο… Μην αναβάλετε. Η αρρώστια δεν περιμένει και δεν σηκώνει αναβολές. Είναι πολύ σημαντικό να μη χάνεις τις τακτικές σου εξετάσεις ακόμη και αν δεν υπάρχει κάποια κληρονομικότητα. Εγώ δεν είχα, κι όμως μου συνέβη. Είναι πολύ σημαντικό όταν σου συμβεί να μην κλάψεις, ούτε να αντιμετωπίσεις τον εαυτό σου ως ακόμη ένα στατιστικό. Να συμβουλευτείς τους γιατρούς και να κάνεις ό,τι ακριβώς σου πουν. Το μήνυμα που πέρασα στον κόσμο μέσα από την “Αθλητική Κυριακή” μοιράστηκε τόσο πολύ γιατί δεν είχε τη χροιά του “κοίτα τι πάθαμε” αλλά τη δύναμη του “πάμε και θα τα καταφέρουμε”. Στις γυναίκες που βρίσκονται στη φάση του χειρουργείου και της μαστεκτομής έχω να πω να μην το βάζουν κάτω. Από τη στιγμή που το πήρα απόφαση και που αισθάνθηκα πως αυτό έπρεπε να γίνει δεν με πείραξε τίποτα. Ούτε το χειρουργείο, ούτε η ανάρρωση, ούτε το πώς έπρεπε να κάνω γυμναστική για να “σηκώσω” τα χέρια μου ξανά, ούτε τίποτα. Σηκώθηκα από το κρεβάτι, δεν άκουσα τα “πρόσεχε, κάτσε, ξεκουράσου” της μαμάς, έφτιαξα τα μαλλιά μου, έβαψα τα νύχια μου, κανόνισα να πάω στο γυμναστήριο, διόρθωσα τη διατροφή μου, έβαλα τα πάντα σε μια νέα σειρά, ήταν σαν να ξαναγεννήθηκα. Αποφάσισα να προσέξω όσα πρέπει να προσέξω. Οχι, δεν επαναπροσδιόρισα πράγματα, γιατί πάντα εκτιμούσα αυτά που είχα. Ούτε λογαριασμούς έκλεισα, ούτε βάρη πέταξα. Δεν ξέρω αν προγραμματίστηκα ξανά, στο πρόγραμμά μου πάντα υπερίσχυε το παιδί, η οικογένεια και οι φίλοι μου. Και στη δουλειά ακόμη, μακάρι να είχα περισσότερα πράγματα να κάνω… Τότε είπα μέσα μου “κάτι μου έτυχε και προχωράμε… Θα κατέβουμε στο γήπεδο με αυτό το σύστημα και θα παίξουμε φουλ επίθεση”. Αν φοβάμαι τώρα; Δεν βοηθάει ο φόβος. Πίσω μας κρατάει. Κατάλαβα για τον εαυτό μου πως είμαι πιο δυνατή απ’ ό,τι νόμιζα. Οτι μπορώ να καταφέρω περισσότερα πράγματα αν κάνω πράγματα. Ούτε το αισθητικό κομμάτι με τρόμαξε. Και για να το ελαφρύνουμε λίγο, πρέπει να σου πω πως σήμερα έχω καλύτερο στήθος από πριν».
