11 Νοεμβρίου 2019 18:17
Ο Κώστας Τσάκωνας έφυγε πριν από τέσσερα χρόνια, η φωνή του όμως θα μείνει αξέχαστη. Αξέχαστες θα μείνουν και οι ατάκες αλλά και ο τρόπος που προσέγγιζε τους ρόλους του, δίνοντας εκείνη την ξεχωριστή ταυτότητα στους ήρωες που υποδυόταν.
Δούλευε από τα 11 του χρόνια, κάθε πρωί έκανε τη διαδρομή Αργυρούπολη – Ασπρόπυργος με το ποδήλατο, το βράδυ πήγαινε νυχτερινό σχολείο και οι δουλειές που είχε κάνει ήταν αναρίθμητες: Ηλεκτρολόγος, πλακάς, υδραυλικός, μπογιατζής, τεντάς και μαραγκός.
Τίποτα δεν μας εντυπωσιάζει σε αυτήν την πληροφορία, καθώς η όψη του Κώστα Τσάκωνα σε προϊδέαζε πως επρόκειτο για άνθρωπο που έχει κοπιάσει πολύ στη ζωή του.
Για εκείνον όμως καμία από τις βαριές χειρωνακτικές δουλειές δεν ήταν γραμμένες στο DNA του, αφού η αποστολή του σε αυτή τη ζωή ήταν να γίνει ηθοποιός. Και όπως δήλωνε ο ίδιος, 100% αυτοδημιούργητος. «Η ζωή μου είναι βίος και ξυπολιτεία. Ξυπόλυτος κυκλοφορούσα μικρός, θυμάμαι τα πρώτα μου παπούτσια μου τα πήρε ο πατέρας μου εννέα χρόνων», είχε δηλώσει.
Το «Μάθε παιδί μου γράμματα» ήρθε για εκείνον εντελώς ξαφνικά καθώς ο συμμαθητής του Κώστας Ζυρίνης τον μύησε στον χώρο της υποκριτικής. Με τόση φυσικότητα που αναφερόταν στο πόσο εύκολα ήρθε για εκείνον η πρώτη του επαγγελματική δουλειά που τον έκανε μάλιστα ιδιαίτερα αγαπητό στο κοινό, με άλλη τόση παραδεχόταν πως στην πρώτη θεατρική παράσταση που πρωταγωνίστησε χρειάστηκε να τον σπρώξει στην σκηνή ο Φώτης Μεταξόπουλος καθώς ένιωθε πως έχει παραλύσει από το άγχος.
«Έχω το χάρισμα να γεννήθηκα με τη φωνή του Καραγκιόζη»
Η «Κλασσική περίπτωση βλάβης» και η «Μεγάλη απόφραξη» τον έκαναν ιδιαίτερα αγαπητό στο ευρύ κοινό, ενώ την εποχή που οι επιθεωρήσεις μεσουρανούσαν εκείνος έμεινε στο μυαλό μας σαν τον τύπο εκείνο που ανεβαίνει στην σκηνή και σαν χωρίς σενάριο, κάνει το κοινό να γελάει δυνατά.
Το 2004 η μοίρα του έπαιξε άσχημο παιχνίδι μιας και τραυματίστηκε σοβαρά, όταν ένα δέντρο έπεσε στο κεφάλι του. Αυτό το γεγονός τον έκανε να αποσυρθεί και μόλις 10 χρόνια μετά νόσησε από καρκίνο τελικού σταδίου, για να φύγει τελικά στις 4 Νοέμβρη του 2015.
Αυτό που τον ξεχώριζε από τους υπόλοιπους ηθοποιούς της γενιάς του ήταν το πηγαίο και αυθόρμητο γέλιο στο οποίο επιδιδόταν και ο ίδιος επί σκηνής χωρίς να κάνει την παραμικρή προσπάθεια να το καλύψει. Ίσως να μην είχε πάρει τον εαυτό του όσο σοβαρά χρειαζόταν, ίσως επειδή υπηρετούσε την τέχνη του ταπεινά χωρίς φανφάρες, ξεχώριζε και αγαπιόταν από όλους. Τον Κώστα Τσάκωνα τον εκτιμούσες ανεξάρτητα από το αν σου άρεσε το είδος που υπηρετούσε.
Ίσως επειδή εκείνος επέλεξε να αγαπηθεί από όλους μας οικεία. Λες και στο πρόσωπό του βλέπαμε τον αγαπημένο μας θείο που θα θέλαμε να έχουμε σε κάθε οικογενειακό τραπέζι. Ίσως αυτό δεν είναι η επιτυχία του ηθοποιού αλλά σίγουρα είναι η επιτυχία του καλλιτέχνη.
Μπορεί να λείπει, αλλά σίγουρα στο youtube κάποια στιγμή θα τον βάλετε να φωνάζει τις θρυλικές του ατάκες.
